Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 43
Skírnir
Grónar grafir
41
En þau voru hrein og skær eins og gullregn lindarinnar,
þegar það hrynur í sólskininu. Þar var enginn skuggi,
ekkert ar, aðeins geislandi líf eða tárfagrar perlur. Því á
stundum, ef til vill oftar en hitt, söng hún einhverja ang-
urblíða sorgarsöngva, eitthvað um þunglyndislegar þrár,
vegleysur, skilnað, jafnvel sorgir og dauða. Eitthvað
hörmulegt, sem varð þó yndislegt á vörum hennar eins
og söngur svananna suður á vatninu, þegar þeir eru í
sárum.
Ég lá áreiðanlega oft lengur fram eftir í rúminu en ella
myndi verið hafa, vegna þessa söngs. En mér þótti líka
gaman að koma á fætur og sjá, hvað bærinn var hreinn
og vistlegur síðan Sólveig kom.
Ég lasta ekki Borgu gömlu — hún á sannarlega heiður
skilið, og þá ber enginn hag minn fyrir brjósti, ef hún
gerir það ekki, en hún er óneitanlega engin stofuprýði né
gefin fyrir fínheitin. Hennar fyrsta boðorð, sem hún er
líka alin upp við, er að vinnan og einkum útivinnan sé
fyrir öllu. Húsin eru til skjóls og maturinn til að halda
manni í fullu fjöri. Það má fegra þetta eitthvað og bæta,
ef tími vinnst til, eða efni eru fyrir hendi, en í rauninni
er það óþarfi. Oft gekk Borga gamla sjálf eins og föru-
kerling.
Sólveig var hrein mótsetning við hana. Strax fyrstu
dagana veitti ég því athygli, að það var sem engin óhrein-
indi gætu fest við hana. Hún var alltaf jafn snyrtileg og
grómlaus. Hún komst um blautt hlaðið án þess að fora
sig á fötunum. Og meira að segja við rúninginn, þegar ég
sjálfur var álíkastur mórauðum, illa klipptum sauð, þá sá
ekki á henni, að hún hefði komið í réttina, þegar upp var
staðið og hún smokkaði af sér hlífðarsvuntunni. Hún bar
þess heldur ekki menjar, þótt hún rakaði blautt hey eða
úr keldum. Hún var alltaf eins og búin til að ganga fyrir
gesti.
Hún leið heldur ekkert óhreint í kringum sig. Fyrsta
vikan var naumast liðin, þegar það rann upp fyrir mér,
að þetta hafði aldrei verið neitt heimili, fyrr en hún kom.