Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 147

Skírnir
Davíð konungur
145
Hún var vígi hið bezta, lágu að djúpir dalir austan, sunn-
an og vestan, og þverhnípt björg upp að sækja. Var það
fornt orðtak, að haltir og blindir gætu varið Jerúsalem.
Þar var einnig gnægð vatns, Gíhonlindin vall þar fram, og
var vatninu veitt úr henni um göng neðanjarðar. Múrar
voru einnig rammlegir um borgina. Davíð sezt um hana
með liði sínu og telur mikils við þurfa, að hún verði skjótt
unnin. Eggjar hann menn sína lögeggjan og heitir þeim
yfirforingjatign, er fyrstur verði inn í hana. Kapp hans
og ákafi kemur fyrir ekki, unz Jóab finnur leiðina í borg-
ina, vatnsgöngin gegnum fjallshlíðina. Hann klifrast þau
upp og tekst að greiða liðinu veg inn í borgina. Þannig
nær Davíð Jerúsalem á vald sitt, víggirðir enn rammlegar
og nefnir Davíðsborg. Hann reisir sér veglega höll á Zíon
og öllum konum sínum. Vill hann breiða yfir veldi sitt
austurlenzkan konungsljóma. Jerúsalem á að vera miðstöð
bæði hins veraldlega og andlega valds í landinu. Svo verð-
ur traustust eining ríkisins.
Uppi á Zíon var forn guðsdýrkunarstaður, sem verið
hafði á helgi mikil. Nú vill Davíð helga hann Jahve. Og til
þess kann hann gott ráð. Sáttmálsörk Jahve hafði fyrir
allmörgum árum lent í höndum Filista og verið skilað aft-
ur, en við það höfðu ýmsir ísraelsmanna misst allt traust
á henni, Sál meðal annarra, og var því örkin um konungs-
ár hans á afskekktum stað við lítinn veg. Nú lætur Davíð
sækja hana og flytja í skrúðgöngu upp í tjald á Zíon við
dans og lúðurhljóm. Sjálfur er hann þar fremstur í flokki
og dansar af öllum mætti, gyrtur línhökli, og færir fórnir.
En lýðurinn fagnar. Míkal kona Davíðs virðist þó enn
hafa haft skoðun föður síns á örkinni, eða éf til vill hefir
hana þá þegar grunað, að ætt hennar myndi lítil heill stafa
af konungsveldi Davíðs. Þegar hún sá Davíð konung vera
að hoppa og dansa fyrir Jahve, þá fyrirleit hún hann í
hjarta sínu og heilsar honum seinna með þessum orðum:
„Tígulegur var ísraelskonungurinn í dag, þar sem hann
beraði sig í dag í augsýn ambátta og þjóna sinna, eins og
þegar einhver af argasta skrílnum berar sig“. En Davíð
10