Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 88
86
O. P. Sturzen-Becker
Skírnir
me Oudotte“ og „Ladys Thigh“, o. s. frv. Þekking hans í
þessari grein var ótæmandi og því fræðimannlegri fyrir
þá sök, að hann kryddaði oft ræðu sína með latneskum
tilvitnunum: „Rossolis nil habet solare, sed igneum quid
potatissimum, lumborum renumque doloribus advertissi-
mum".1) Og með þessari sígildu tilvitnun tæmdi hann sitt
litla glas af munkaveig, og ásjóna hans ljómaði sem hann
fengi þarna forsmekk eilífs lífs.
Eins og ég sagði áður, blandaði Askelöf aldrei stjórn-
málum í hina hátíðlegu athöfn að eta og drekka, vitandi vel,
að ekkert rýfur fremur sannan matfrið og truflar melt-
inguna. Þeim varð ekki heldur kápan úr því klæðinu, sem
í skjóli glensins og glaðværðarinnar ætluðu sér að veiða
eitthvað upp úr Askelöf um það, sem var að gerast í þeim
málum, sem þá voru efst á baugi. I þeim efnum var hann
alltaf var um sig, og hin gamla regla, að öl segir allan
vilja, sannaðist alls ekki á honum. Eina skiptið, sem ég
minnist að hafa hitt Askelöf ofurlítið opinskáan, var í
mjög glæsilegri miðdegisveizlu, sem dálítill, valinn hópur
hélt Crusenstolpe undir eins og honum var sleppt úr
þriggja ára fangelsisvist á Vaxhólmi. Askelöf, hinn dyggi
skjaldsveinn Brahe’s greifa, tók með mestu ánægju þátt
í þessari litlu fagnaðarveizlu til heiðurs svörnum óvini
sama greifa. Þetta var nú óbilandi þáttur í frjálslyndi
Askelöfs. Um þessar mundir var mikið rætt um veitingu
póstmeistaraembættisins í Norrköping. Fjöldi meira eða
minna orðulagðra manna sótti um þetta tekjumikla og
þægilega embætti, og því var jafnvel fleygt, að Askelöf,
sem nú tók að eldast í blaðamennskunni, vildi fá embætt-
ið. Einhver veizlugestanna tók sig því til undir borðum
að mæla fyrir minni Askelöfs, tilvonandi póstmeistara.
Hann reyndi í fyrstu að smeygja sér undan með gaman-
yrðum. En er hinir veizlugestirnir krepptu æ meira að
1) „Rossolis (franskt orð, eiginlega ros solis „sóldögg", munka-
veig (likör), gerð úr þrúgubrennivíni, sykri og ilmvökva) hefir
ekkert sólkennt í sér, en eitthvað eldkennt, mjög gott til drykkjar
og sérlega andvígt verkjum í lendum og nýrum“.