Skírnir - 01.01.1872, Blaðsíða 28

28
ENGLAND.
greindi á um. fessu var greiSlega og gegnilega svarað, og eptir
nokkurn tíma kom hvorumtveggju saman um a8 setja menn í
nefnd til a8 rannsaka málin og koma sjer saman um þau höfuð-
atriSi, er þyrfti, á8ur miskliöagreinirnar kæmu undir úrskurS gerö-
armanna. Nefndin hjelt fundi sína í Washington og voru þar 4
fyrir hönd Englands og 5 af hálfu Bandaríkjanna (meðal þeirra
utanríkisráðherrann). Auk Alabamamálsins (þ. e. misklíBanna út-
af ránaskútum uppreisnarmanna) skyldi hjer og leitað samsmála
um rjett manna frá Bandaríkjunum a8 fiska vi8 Kanadastrendur
og um landamerki á St. Juan (eyju í Hvítahafinu). J>egar tekiS
var a8 ræ8a hi8 fyrst nefnda mál, nam þar skjótt vi8, er full-
trúar Bandaríkjanna beiddust, a8 England fyrst og fremst kannaðist
vi8 yfirsjónir sínar — a8 því hef8i ekki farizt svo, sem lög stó8u til
og af þeim mátti krefjast. Fulltrúar Breta færSust svo lengi
undan sem unnt var, og kvá8u ekkert af Engiands hálfu var8a
við almenn lög, eða þau lög er voru í gildi, þegar ránaskúturnar
komust úr höfnum. En hjer var illt til undanfæris, því hinir
stó8u á því fastar en fótunura, að Englendingar yrðu að kannast
við sök sinnar handar, hvort sem slíkt væri kallað vangæzla eða
annað. J>egar þessu væri játað, þá yr8i það að vera á dómi
gerðarmanna, hvernig þá sök skyldi meta, eBa þær kröfur, er
samkvæmt henni yrðu fram færðar. Eptir langa þraut (og fyrir-
spurnir heima) komust fulltrúar Englendinga niður á það játning-
arform, sem hinum þótti vi8 sæmanda. Hjer var svo að orði
kveðið: stjórn Englands gæti ekki játað, að þau þjóðalög hefðu
verið i gildi (þá er skipin skutust út), er Bandaríkin vildu skýrskota
til, en hins vegar vildi hún fallast á, að gerðarmenn stilltu svo gerð
sinni, sem þetta hefði átt sjer stað. Hjer var það skjaldþili
brotið, er á milli stóð, og var þétta þegar bókað og gert að
fyrstu grein sáttmálans. þar segir og, að ensku stjórninni sárni,
er henni tókst eigi betur að gæta til, þegar skipin sluppu
úr höfnum á Engiandi. Fulltrúar Bandaríkjanna sáu, að
núj mundi „ganga klambrarveggurinn11 (fleygurinn), sem Víga-
glúmur komst að orði, og nú var það allt upp talið, er Eng-
lendingar hefðu átt að gera, en þeir ljetu ógert. J>etta kom í 6.
grein sáttmálans, og síðan var því við hnýtt, eða það endurtekið
sem áður var komið, sem sje, að stjórn Bretadrottningar gæti eigi