Norðurljósið - 01.01.1969, Side 23

N ORÐURLJ ÓSIÐ
23
dreginn. Sagan sagði, að læknirinn í Keflavík hefði sent boð í laumi
til Sandgerðis, að piltar skyldu vara sig á þessari stúlku. „Sætar
syndir verða að sárum bótum, æ koma mein eftir munuð,“ minnir
mig að standi í Sólarljóðum hinum fornu. Hvort það varð hér, veit
ég auðvitað ekki. Hitt veit ég, að dansinn er bölvaldur mikill, bæði
iþessa heims og annars, því að „hver, sem lítur á konu með girndar-
hug, hefir þegar drýgt 'hór með henni í hjarta sínu.“ Þetta eru orð
Drottins Jesú Krists. í samræmi við þau eru orð postulans Páls, en
hann ritaði: „Hvorki munu saurlífismenn . .. né hórkarlar . .. guðs-
ríki erfa.“ Kynsjúfcdómar eru ægileg plága mannkynsins, en hvað
er hún á móts við eilífa útilokun frá ríki Guðs? Páll sagði samt
Korintumönnum, að sumir þeirra hefðu verið saurlífismenn, hór-
karlar og misindismenn af ýmsu tagi. „En þér létuð þvost, þér eruð
helgaðir, þér eruð réttlættir fyrir naifn Drottins Jesú Krists og fyrir
Anda vors Guðs.“ (1 Kor. 6. 9.—11.) Guði sé lotf! Það er til laug
„endurfæðingar og endurnýjunar heilags Anda,“ sem þvær af mann-
inum syndir og saurugleifc. Það verður, þegar hann leitar fyrirgefn-
ingar Guðs og játar fyrir honum syndir sínar, lætur af þeim og fær
fyrirgefningu og hreinsun vegna dauða Krists í stað okkar synd-
ugra manna.
Saltfiskurinn var þveginn og þurrkaður úti við — breiddur til
þerris á grófa möl eða steina — áður en búið var um hann til út-
flutnings. Varð þá að gæta þess eins og unnt var, að ekki rigndi á
hann.
Eitt sinn var veður regnlegt. Var þá farið að keppast við að taka
saman fiskinn. Honum var hlaðiS í stakka eða stafla. Sá ég, að
hleðslan fór fram með sama hætti og þeim, er ég hafði vanizt, er
hlaðið var saman sauðataði, skán, og hafði ég lært það verk. Varð
mér þá það fyrir, að ég gefck óboðið að fiskstafla, sem veriÖ var að
hlaða, því að þeir, sem hlóðu, höfðu ekki undan hinum, sem báru
fiskinn að þeim. Gætti ég þess að vanda mig. Er þessu hafði fariö
fram um hríð, kom verkstjórinn að og sagöi, að þetta verk væri
ekki fyrir óvana menn. En er hann skoðaöi verk mitt, mátti ég halda
áfram.
Eitt sinn bar svo til, að hann þurfti eitthvað að fara frá. Átti þá
að fara að hlaða saman þurrum fiski, minnir mig. Setti hann mig
þá sem verkstjóra í sinn stað. Varð fólkiÖ ókvæða við, er slí'kur
grænjaxl var settur yfir það. Eg held Guð hafi gefið mér einhvern