Norðurljósið - 01.01.1969, Qupperneq 26

26
norðurljósið
hafði tekið inntökupróf í 2. bdkk kennaraskólans. Hafði ég verið
fenginn til að búa hana undir prófið. Stefanía var námskona mikil
og áhugasöm við nám sitt. Gat hún notið góðs af dvöl minni í
Hraungerði samtímis því, sem ég vann hjá föður hennar.
Stefanía hafði skrifað mér og sagt mér, hvernig ég ætti að
'komast til Hraungerðis. Var það með póstbifreið. Böðvar var ráð-
inn á annan bæ í Flóa, að Túni. Við höfðum ekkert við að vera í
Reykjavík og kom okkur ásamt um að fara heldur fyrr austur en
ætlað var. En sú bifreið fór aðeins í Olfusið, og skildum við mest-
an farangur okkar eftir á Sandhóli. Gengum við þaðan, og var
mín ganga um 15 km, en Böðvars skemmri.
Það bar mér mjög kynlega fyrir sjónir, er ég kom á Kamba-
brúnina og leit þaðan yfir héraðið og lngólfsfjall, að mér fannst
ég hafa séð þetta allt áður. En aldrei hafði ég komið þarna fyrr.
Var þá einhver hæfa í þeirri trú, að menn séu endurbornir?
Hafði ég áður átt heima á þessum stöðum? Eftir mikið grufl og
heilabrot fann ég lausn málsins. Mér var snemma í æsku eða
jafnvel seint á bernskuárum' gefin bók, sem hér „Islandsfærden“.
Var hún um ferð Friðriks konungs áttunda hingað til lands árið
1907. Hún var prýdd ifjölda mynda, þar á meðal mynd eða
myndurn, sem sýndu Ingólfsfjall og Ölfusið. Þótt ég hefði þá
með öllu gleymt þessu, svo að það var horfið úr minni mínu,
geymdist það í undirvitund minni, sem dró þetta fram í sviðljós
minnisins á nýjan leik.
Nú er þess að geta, að í Hraungerði voru tveir kaupamenn um
sumarið auk mín. Hét annar Bjarni og var frá Stokkseyri. Hinn
hét Guðmundur, var hann mjög jafn mér á hæð, en heldur þétt-
vaxnari. Hann gegndi ráðsmannsstöðu. Var hann í kaupstaðar-
ferð, er ég kom, en kom heim um nóttina. Flutti hann varning
á kerru. Var það fyrsta verk mitt, að hjálpa til að losa kerruna
og koma matvörunni fyrir uppi á geymslulofti. Var þröngur
stigi og brattur þar upp að ganga. Sagði ég við Guðmund, að
ég vildi taka 200 punda (100 kg) pokann á ba'kið og bera hann
upp. Hann bað mig blessaðan að gera það ekki. Ég skyldi ganga
aftur á bak upp stigann og toga í opið, en hann mundi Iyfta
undir hann neðan frá. Hlýddi ég þessu ráði. En ekki gat ég
fundið, að Gvendur — því að svo var hann alltaf kallaður —
ýtti nógu mikið undir. Hafði ég miklu verri aðstöðu heldur en ef ég