Norðurljósið - 01.01.1969, Page 27

NORÐURLJÓSIÐ
27
'hefði borið pokann. Hafði ég orð á því við Gvend, að mér þætti
lítið ýtt undir pokann. Slíkt vildi hann ekki heyra.
Eftir þetta áttum við Gvendur oft í smábrösum, sem eitthvað
reyndu á kraftana. Fór hann jafnan halloka, og þótti mér það
nokkurri furðu sæta, því að kraftalegur þótti mér hann. Bauð
hann mér oft í krók, og fór það jafnan á einn veg, þann, að ég
dró hann upp.
Er þessu hafði farið fram um hríð, bar svo til dag nokkurn,
er við vorum úti á túni að snúa heyi eða rifja, eins og það hét
í Miðfirði, að við settumst niður stutta stund. Gvendur bauð
mér í 'krók. En það skipti engum togum, að fingurinn á mér
var sem kominn í skrúfstykki, er vægðarlaust rétti hann upp.
Eftir það dró ég Gvend aldrei framar upp í krók. Eitt sinn mátti
ég ihafa alla hendina í kaðalhring. Hann bauð fram á móti löngu-
töng hægri handar. Ekki entust mér kraftar til að draga hann
upp. Brá ég þá hinni hendinni í lykkjuna. Þá greip Gvendur
utan um úlnliðinn með vinstri hendi. Sá ég þá, að ég væri eitt-
hvað meir en annarrar handar maður hans að afli.
Aflraunum okkar Guðmundar lauk utidir haustið, ekki löngu
áður en ég hélt á brott úr sveitinni. Matur var reiddur til kaupa-
fólksins í fötum út á engjarnar. Var hafður nokkuð langur kað-
all í höldunum á fötunum. Tókum við nú kaðalinn, og bjuggum
við til úr honum lykkju. Settumst við síðan flötum beinum and-
spænis hvor öðrum. Reyndi ég þegar í stað að halla mér sem
bezt ég gat aftur á bak. Við spyrntum báðir í þúfu, sem var á
milli okkar. Tók nú Gvendur að síga fast í lykkjuna. En ég veitti
það viðnám, sem ég mátti. Oðru hvoru jók hann átakið eða
þyngdi, rétt eins og þegar lóð er látið á vogarskál. Fann ég, að
líkami minn virtist ekki eiga meira afl til en tekið hafði verið
til notkunar. Þá var að taka á sálarkröftunum líka. Menn taka
stundum á af öllum lífs og sálarkröftum. Ég vildi með engu
lifandi móti láta undan og gefast upp. Þessi aflraun fékk óvænt-
an enda. Allt í einu mættust hælar okkar Guðmundar í gegnum
þúfuna. Þá rákum við báðir upp skellihlálur, fleygðum kaðlin-
um og höfum aldrei reynt afl okkar síðan á neitt líkan hátt.
Mundi lítt tjóa mér að togast á við hann núna. Þótt hann sé kom-
inn á síðari hluta áttunda tugsins, vinnur hann enn erfiðisvinnu.