Norðurljósið - 01.01.1969, Side 28

28
NORÐURLJOSIÐ
Strákarnir, sem rrieð honum vinna, 'þreifa stundum á örmum
hans. Þar eru enn miklir vöðvar og stinnir.
Við Stefanía tókum brátt til við iðju akkar að læra saman.
Fyrst varð það grasafræðin. Námsefnið var nærtækt. Ég kom
stundum heim í bæinn með einhver blóm eða grös af túninu.
Tókum við þá „Flóru Islands“ og greindum eftir henni, hvaða
tegund þetta væri. Ekki fannst mér sr. Olafur alls kostar ánægð-
ur með þennan námsáhuga dóttur sinnar. Hélt hann víst og
reyndar fleiri, að þar býggi annað undir. 'En eigi var það svo.
Háttað var klukkan tíu og risið úr rekkju klukkan sex að morgni.
Ég gat með engu móti soifið svo lengi. Tók ég upp þann sið, að
sitja í eldhúsinu og lesa í námsbókum mínum. Ekki veitti heldur
af að fást við reikninginn. Stefanía mátti lúra, ef hún vildi á
morgnana, svo að henni var þá sama, þótt hún læsi þarna með
mér. Hélt þá fólkið, var mér sagt, að við ættum þarna ástafundi.
Þetta voru ástafundir námsáhuga og námsbóka. En hvernig átti
fólk, sem gætt var minni bókhneigð en við bæði, að skilja það?
Einu sinni um sumarið mun Stefanía hafa komið því til veg-
ar, að hún og flest fólkið fór einn sunnudag í skemmtiferð í
Þrastaskóg. Veður var hið fegursta og gaman að koma þar.
Á heimleiðinni reið hún um stund við hlið mér og sagði mér frá
ungum manni, sem auðheyrt var, að hún hafði miklar mætur á
og dáði. Þóttist ég skilja, hvað hún ætti við með þessu. Við
skrifuðumst á einstöku sinnum síðar. Sagði hún mér í bréfi, að
það, sem hún hefði átt af lífsgleði og lífslöngun hefði verið
steindrepið síðari veturinn, sem hún var í kennaraskólanum.
Mun hinn ungi maður, er hún nefndi við mig, vart hafa verið
við eina fjölina felldur í ástamálum, ef satt hefir verið sagt um
hann síðar um dagana. En vera má, að annar hafi átt þar hlut
að máli.
Ég hefi áður sagt frá því, er hún fékk mig sem ræðumann á
útiskemmtun, sem ungmennafélag sveitarinnar hélt. Endurtek ég
ekki þá frásögn hér.
Margt gæti ég tínt lil frá dvöl minni í Hraungerði, en þetta
verður að nægja. Við Guðmundur höfum haldið vináttu okkar,
þótt lítið fréttum við hvor af öðrum í langan tíma. Nú skrif-
umst við á öðru hvoru. Hann lætur jafnan fjúka í kviðlingum
og sendir mér tíðum vísur og jafnvel stutta rímu, sem hann