Norðurljósið - 01.01.1969, Qupperneq 42

42
NORÐURLJÓSIÐ
vaða Sanddalsá. Kvísl eða læktur fellur niður hjá Hvammi. Var
hún svo upp bólgin, að ég varð mittisvotur. Hélt ég 'þó áfram, en
frostlint var. Sá ég þá slóð eftir ríðandi mann, því að nokkur snjór
var fallinn á jörð. Fylgdi ég henni um sinn og hugöi, að hún lægi
til Sveinatungu. Brátt sá ég þó, að svo var ekki. Hún lá upp í Sand-
dal. En svo var þá orðið dimmt, að ég treysti mér eigi til að finna
Sveinatungu. Fylgdi ég slóðinni, því að hún hlaut að liggja til bæj-
ar í dalnum. Gekk ég svo langa hríð.
Loks fór mér ekkert að lítast á blikuna. Man ég ekki, hvort ég
hafði þá misst af slóðinni. Fór ég að ákalla Drottin um hjálp og
kom þá auga á ljós. Á það stefndi ég, óð yfir Sanddalsá, er ég kom
að henni, og náði loks til lítils bæjar. Fékk ég þar beztu viðtökur,
háttaði ofan í rúm, en vosklæði mín voru tekin og þurrkuð. Morg-
uninn eftir fylgdi mér ungur maður upp á fjall og vísaði mér
skemmstu leið til Fornahvamms.
Veðri var þannig háttað, að norðanhríð gat skolliö á, hvenær
sem var. Enginn var kominn maðurinn á móti mér með hestinn.
Hann hlaut að vera á leiðinni, svo að ég lagði af stað. Er ég kom.
norður fyrir sæluhús, sá ég, hvar maður kom gangandi norðan
heiðina. Er við mættumst, var það Ófeigur frá Barði í Miöfiröi.
Hafði sr. Jóhann sent hann. En snjór var kominn svo mikill norðan
á heiðina, að hestana skildi hann eftir norðan heiðar, en fékk skíði
handa sér og mér. Skíði, það var nú sízt lakara en hestar. Ég fékk
Ofeigi poka minn. Við stigum á skíðin, en ég sá óðar, að hann var
ekki eins vanur skíSum og ég. Tók ég þá pokann aftur og þótti leitt,
að seinfærni samfylgdarmannsins varð að ráða ferðinni.
Komum við svo þangað, sem hestarnir voru geymdir, en var ekki
boÖin gisting. Ef til vill var fólkið hrætt við mig, af því að ég var
að koma af hælinu. Við héldum því áfram út með öllum Hrútafirði,
yfir hálsinn og heim að Melstað. Komum við þangað hálfri stundu
eftir miðnætti. Hjónin voru á fótum, þótt ekki byggjust þau við
okkur, vakti frúin yfir þvotti, sem úti var.
Næsta dag var norðanhríðin komin, þó ekki dimm. Ég tók poka
minn og hélt af stað. Ófeigur var lasinn og lá í rúminu. Hann var
ekki eins hraustur maður til heilsu og ég ’hélt. Ég 'kom við á Bjargi
af gömlum vana, hélt síðan austur yfir hálsinn heim til foreldra-
húsa.
Það var gott að koma heim eftir þessar útistöður. Og það verður