Norðurljósið - 01.01.1969, Page 47

NORÐURLJÓSIÐ
47
lygarar. Og þú hefir þolinmæSi, og byrðar hefir þú boriö fyrir míns
nafns sakir og ekki þreytzt.“ (Opinb. 2. 2.—4.). Hér er lýst fólki,
sem hefir þurft og þarf enn að líða illt vegna trúar sinnar á Krist.
Auk þeirrar áreitni, sem óvandaðir heiðnir menn sýndu hinum
kristnu, gek'k ríkisvaldið í fararbroddi þeirra, sem ofsóttu kristna
menn. Svipurnar og krossarnir, bálin og villidýrin urðu hlutskipti
nokkuð margra á þeim árum. Samt gafst kristna fólkið ekki upp.
Það sýndi þolinmæði. Það bar sínar byrðar sakir nafnsins, sem það
bar, nafns Krists.
Það gerði samt meira en þetta. Það sætti sig ekki við vonda
rnenn. Það lét ekki viðgangast, að vondir menn teldu sig kristna.
Það vissi af lestri bréfa postulanna, hverja bar að útiloka úr kristn-
um söfnuði. Það varð að beita safnaðaraga, og það var gert. Þetta
var einnig gert hér á íslandi á fyrri tímum. Nú er slíkt ekki gert
lengur. Fólk hefir lært að sætta sig við vonda menn, og þeir fá að
vera óáreittir og í friði.
Söfnuðurinn í Efesus hafði þó fleira til síns ágætis. Hann reyndi
þá, sem sögðu sj álfa sig vera postula og komst að raun um, að þeir
voru lygarar. Postular Jesú Krists, Páll og hinir, fluttu réttar kenn-
ingar Jesú Krists og túlkuðu þær á réttan hátt í ræðum sínum og
ritum. Síðar komu fram menn, sem boðuðu aðrar kenningar en hin
heilnæmu orð Jesú Krists og postula hans. Reyndar bar á þeim þeg-
ar á dögum Páls postula, því að hann talar um falspostula í einu
bréfi sínu. En söfnuðurinn í Efesus gleypti ekki við falskenningum.
Hann prófaði þær með orði Guðs, komst að raun um, að mennirnir,
sem fluttu þær, voru lygarar. Er þetta ekki nokkuð ólíkt nútíman-
um? Þykir ekki sjálfsagt að opna munninn og gleypa hvern golu-
þyt kenninga, sem eiga sér engan stað í Orði Guðs? Það hefir mér
nú fundizt, að mikið skorti á, að fólk vilji prófa allt með orði Guðs.
Hvernig hefði annars svo mikill hluti þjóðar vorrar hætt að trúa á
guðdóm Drottins Jesú Krists, hefðu ekki komið fram menn, sem
neituðu honum og kennivaldi heilagrar ritningar?
Við hverfum nú um ár og aldir til upphafsára þessarar aldar. Þá
er í Noregi hún Ólafiía okkar. Jú, þær hafa verið margar, sem borið
hafa og bera þetta nafn. En það er aðeins ein Olafía, sem öll íslenzka
þjóðin á, hún Ólafía Jóhannsdóttir, sem vann að því í Osló að bjarga
þeim, sem hún nefndi „Aumastar allra,“ stúlkunum, sem ráfuðu
eftir refilstigum mannlífsins og ráfa enn, jafnvel á íslenzkum götum