Norðurljósið - 01.01.1969, Side 98

98
NORÐURLJÓSIÐ
þá, sem vildu ekki hætta að tala um Krist, þrátt fyrir það að þeim
var bannað af Gyðingum að gera það.
Aðrir segja: „Vér höfum presta og trúboða; er ekki nóg, að þeir
tali um Krist og hvetji menn til að koma til hans?“ Það er ekki
nóg. Hvers vegna? Af því að Guðs orð kennir oss, að öll Guðs börn
eigi að viðurkenna Jesúm sem frelsara sinn og reyna að leiða aðra
til hans. Þegar mikil ofsókn hófst gegn söfnuðinum í Jerúsalem,
er sagt í ritningunni, að allir „tvístruðust út um byggðir Júdeu og
Samariu nema postidarnir.“ Rétt á eftir lesum vér, að „þeir, sem
tvístraðir voru, fóru víðs vegar og boðuðu orð fagnaðarerindisins“
(Post. 8. 1. og 4.). Það voru þá ekki postularnir, sem boðuðu orð
fagnaðarerindisins víðs vegar, því að þeir voru heima í Jerúsalem.
Það var fólkið, óbreytta fólkið, er sjálft hafði reynt kraft hins upp-
risna frelsara, og það langaði til að leiða aðra til hans.
Það er mjög ólíklegt, að þessir menn hafi haldið nokkrar sam-
komur eða guðsþjónustur, heldur töluðu þeir við þá, sem þeir hittu,
og leituðust við að hafa áhrif á þá og að leiða þá til Krists. Vér sjá-
um mörg dæmi þessa í ritningunni. Filippus hittir mann, akandi í
vagni, sem er að lesa í gamla testamentinu. Samtal þeirra endar
þannig, að maðurinn snýr sér til Krists. Páll hittir nokkrar konur
á árbakka, sezt niður og talar við þær og leiðir sarntalið að frelsar-
anum. Arangurinn verður sá, að ein kvennanna, Lydía, leitar Drott-
ins af hjarta. Páll talar um Drottin við fangavörðinn í fangelsinu,
við hermennina, sem fylgja honum til Róm, við fólkið, sem kemur
til hans í húsi hans þar. Vér munum öll eftir því, hvernig Drottinn
Jesús talaði sjálfur við konuna við Jakobsbrunninn í Samaríu.
Alls staðar eru menn og konur, sem þrá einhverja hjálp og upp-
örvun í andlegum efnum. Þetta er aldrei látið í ljós. En ef einhver,
knúður af kærleika Krists talar fáein orð um hann að fyrra bragði,
þá eru þeir oft fúsir til að heyra meir um hann, sem getur orðið
þeim til ómetanlegrar blessunar.
„Hver sem því kannast við mig fyrir mönnunum, við hann mun
ég einnig kannast fyrir Föður mínum á himnum. En hver, sem af-
neitar mér fyrir mönnunum, honum mun ég og afneita fyrir Föður
mínum á himnurn." (Matt. 10. 32.).
„Því að með hjartanu er trúað til réttlætis, en með munninum ját-
að til hjálpræðis; því að ritningin segir: „Hver, sem trúir á hann,
mun ekki til skammar verða.“ (Róm. 10. 10., 11.)