Norðurljósið - 01.01.1969, Qupperneq 113

N ORÐURLJ ÓSIÐ
113
Þótt þú sért smælingi og hafir litla krafta, getur verió, að vitnis-
burður þinn um Krist verði til þess, að einhver snúi sér til hans,
er síðar meir verður til blessunar mörgum mönnum, sem þú sjálfur
hefðir ekki getað haft áhrif á.
Það er ekki hægt að kalla það „sigursælt líf,“ sem ekki er lifað
í þeim tilgangi að leiða aðra til Guðs.
9.
Aðalefni alls þess, sem ritað er hér á imdan, finnst í orðwm
postuhms: „Ég er krossfestwr með Kristi. Sjálfur lifi ég ekki fram-
ar, heldur lifir Kristwr í mér. En Jxið, sem ég enn lifi í holdi, það
lifi ég í trúnni á Guðs son, sem elskaði mig og lagði sjálfan sig í
sölurnar fyrir mig.“ (Gal 2.20.)
Vér eigum að gera oss glögga grein fyrir því, að Kristur leið á
krossinum í raun og veru í staðinn fyrir oss, þetta merkir, að það
vorurn vér, sem áttum að líða þar og deyja í kvölum, en ekki hann.
Oss bar að þola reiöi Guðs og verða yfirgefnir af honum, en ekki
Kristi. En hann kom i vorn stað, og allt, sem hann leið, hefðum
vér annars orðiö að líöa, yfirgefnir af Guði vegna synda vorra, og
þá hefðum vér aldrei getað komizt í samfélag við hann aftur. Út-
skúfun vor hefði þá orðið eilíf. Fyrst Guð sýndi með krossi Jesú
Krists, hvaða dóm réttlætiö hlaut að kveða upp yfir syndugu eðli
voru, þá eigum vér að dæma synd vora og „hold“ vort eins og Guð
gerir. Vér eigum að „krossfesta holdið með ástríðum þess og
girndum.“ (Gal. 5. 24.), að „álíta sjálfa oss vera dauða syndinni,
en lifandi Guði í Kristi Jesú.“ (Róm. 6.11.). Holdið, hið syndsam-
lega eðli vort, „getur ekki þóknazt Guði“ (Róm. 8.8.); „hyggja
holdsins er fjandskapur gegn Guði, með því að hún lýtur ekki lög-
máli Guðs, enda getur hún það ekki“ (Róm. 8.7.). Guð „fyrirdæmdi
syndina í holdinu“ (Róm. 8.3.), þegar hann yfirgaf son sinn á
Golgata. Eigum vér þá ekki að kveða upp dauðadóm yfir öllum
vorum syndugu tilhneigingum, yfir öllu því, sem „holdið“ vill gera
eða láta gera, og „krossfesta“ það?
Menn, sem eru krossfestir, deyja ekki undir eins. En þeir eiga
dauðann vísan, þeir eru sama sem dauÖir, — það má „álíta þá
dauða“. Þetta er einmitt það, sem Andi Guðs kennir oss um „hold-
ið“. „Ég lifi þ ó enn,“ sagði postulinn, því að hann var ennþá í
holdinu og þurfti að vaka og biöja, af því að holdið er veikt, jafn-