Norðurljósið - 01.01.1969, Page 159

N ORÐURLJ ÓSIÐ
159
með' okkur ung stúlka úr Múlasveit. Við gengum hratt, og á Hlaðs-
eyri var tekið hross póstsins, og gerðust engin tíðindi um sinn.
Þegar að heiðinni kom, varð breyting á. Á sléttlendinu var eng-
inn snjór. En heiðin, sem má heita ein brekka að brún, var alsnjóa.
Þá skipaðist þetta svo, að þeir voru með hrossið, sem oft varð
að taka trússin af, vegna þess að það sökk í. En ég og ungfrúin,
fórum okkur hægt á eftir. Svo fór, að við urðum æðilangt á eftir.
Þá bauð ég henni stafprik mitt, en hún var feimin og neitaði. Eftir
nokkra stund rétti ég henni stafinn orðalaust. Tók hún við honum
þegjandi. Gekk þá betur um sinn, en sótti þó í sama horf. Bauð ég
þá að leiða hana, og neitaði hún því. En þegar enn dró í sundur
með okkur og þeim, þá tók ég handlegg hennar hiklaust. Var ég
þó mjög feiminn, þótt ég væri giftur 25 ára karl. Nú, þá gekk þetta
betur, enda málshátturinn þekktur: „Tekst, þá tveir vilja“. Svo fór,
að þeir með hrossið hurfu upp af brúninni, og við löngu síðar.
Þegar upp á sjálfa brúnina kom, var landslagi svo háttað, að
landið smáhækkaði sem með öldum, þar til komið var á háhrygg
heiðarinnar, þá var líðandi halli til undirlendis, og þar var lítill
snjór og skógarkjarr.
Þegar við hjúin höfðum farið nokkurn spöl yfir þessar áður-
nefndu bárur, sáum við, að piltarnir með hrossið voru komtiir á
hámarkið. Þá sneri bróðir minn við til okkar, en póstur hélt
áfram.
Þegar bróðir minn hitti okkur, tók hann undir hendur stúlkunn-
ar eins og ég. Þannig gekk ferðin vel um sinn, en eftir nokkra stund
— og okkur alveg að óvörum — hneig stúlkan niður í snjóinn, og
það á andlitið, og að andartaki liðnu var hún sofnuð. Við veittum
henni „nábjargir“ svona til bráðabirgða með því að setja höfuðfat
hennar undir höfuð hennar. Svo fórum við að bera saman ráð okk-
ar. Veðurútlitið var að breytast, og leit út fyrir snjókomu, og við
vorum líklega tvo-þrjá km. frá hallamörkum. Ef við hefðum haft
börur þarna, hefðum við tekið stúlkuna á þær. En svo var nú ekki.
Fórum við að reyna að vekja stúlkuna, og tókst það eftir nokkrar
tilraunir.
Ég hafði Hoffmannsdropaglas í vasa mínum og fékk henni það.
Saup hún á, og hélt ég, að hún dræpi sig á því, ef hún hefði þá
ekki verið dauð áður, því að þessi drykkur er sterkur. En hún fékkst
ekki um það, og svo drusluðum við henni af stað. Svo fór að halla