Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Blaðsíða 104

bótiim á íslandi, og voru hin heiztu atri&i í jþessu
fruinvarpi þau, sem nú skal greina.
1. Eptirleibis skuiu vegir á Islandi greindir
í 2 flokka: þjóbbrautir (lestavegi) og auka-
vegi (stigu), og vib a&greinínguna farií) eptir því,
hvört heil sveit eba bygíiarlög þurfa a& fara um
veginn, eba hvört hann liggur til kanpstabar eöa
þángaí) sem mikil er mannsókn ab, e&a hann er
alfaravegur á annann hátt. í hvörri sýslu ættu
fyrst um sinn ekki ab vera nema einn sh'kur
þjóbvegur e&a mest tveir, en hvörnig vegur sá
skyldi lagfeur og stefnu hans tilhagab, skyldi sýslu-
mabur bera upp fvrir amtmanni sínum, og hanu
segja á ályktun sína, og hún sífean horin undir hib
konúnglega rentukammer til staíifestíngar. Svo
vegurinn gæti fengib þá stefnu, sem bezt þætti
henta, skyldi hvör jarfeeigandi vera skyldur til aö
láta af hendi þá jörð, sem til þess þyrfti, þó svo,
aö vegurinn aldrei yröi lagÖur yfir tún manna
hvar ei var áður. Svo skyldi og hvör jaröeigandi
jafnframt skyldur til aí) láta í té til vegarins þaö
sem fáanlegt væri á hans lóö, hæöi stein og torf-
ristu og möl, en vöröur skyldi haldinn á þv/,
aö jörÖu hans ekki yröi spillt, eöa hún troöin
þegar slíkt væri aöflutt; . og þareö hlutaöeig-
andi aö vísu heföi sjálfur hagnaö af því, aö
vegur væri lagöur yfir Iand hans, en ekki fariÖ
her og þar, og öll aösókn yröi honuin hægri,
skyldi hann ekki fá neitt endurgjald fyrir þaö,