Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Blaðsíða 167

175
á eingan hátt umflúib, ab málalok vor suin af
stab komi, og einnig hjálpa til a?>'vekja; eptirtekt
manna á hinuin inerkustu iiiálefnuiu er snerta al-
mennings hag, einkum Jieiin, er hreppunuiii vi&-
víkja, og sein aldrei getur farií) frani til hlýtar,
nema þvíafceins hreppsmenn Jiekki nokkurnvegin
vel til alls þess, ergetur töluverfct hætt eba skeinnit
hag hrcppsins og láti ser vera utn þaí) annt.
Loksins ætluiH vér, aí> prentan skirslu þess-
arar inuni einnig á sinn hátt vera mjög áribandi
fundarmönnunuin sjálfmn.
þeir eru allir embættisinenn, og þdtt þeir
niegi gjöra sér von uin, ab alþýfca treysti þeiin vel,
er saint vib aí> búast sá kvittur kunni ab koma
upp og víöa verba trúaíi, ab fundariuenn hafi ekki
hæfilega rækt gagn aliiuígans, Jiar sein einginn úr
aliiiúga-röí> á setu í nefnd vorri, enda þótt bænda-
stettin sé hin nierkasta stett á landi her. þessutan
verfeur ekki hjá því koniizt, a& rángur ortróinur
leggist á abgjörbir einstakra fundarinanna, og á
þab, hvílíkan þátt þeir hafi átt í lyktuin inálefnanna.
Ekkert er betra enn fyrrnefnd skírsla til ab hnekkja
kvitti þessunt og orbrómi, er verib getur ab seinna-
nieir niundu standa einhvörjuni fundarniönnuin
fyrir Ijósi í enihættisstörfuin Jieirra. Aljiýba hlýlur
og ab æskja Jiess, og Jio einkum fundarnienn sjálfir,
ab þab geti orbib Jijdbkunnugt hvörnig þeir hafi
notab tíniann nieban peir voru á fundi, einkuiu
ef kostnabur sá, er af sanikoniii þessari rís, verbur