Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Blaðsíða 131

á mis vií) þá abstob, er aí> öbruin kosti heffci getaí)
borgií) honiiin. Ab hér í landi ekki skuli vera
neinn sá stabur, sem sinnisveikuni, aí) ininnsta
kosti uni stundarsakir, verbi koniib fyrir, undir
læknis uinsjón, er slíkur ókostur, sein, ef færi
væri á ab bæta úr honuni og þó eigi gjört, því
síbur yrbi bót inæld, seni þab, því niibur, ekki er
svo sjaldgæft, ab sh'kir neybstæbíngar, einmidt
vegna þessa vandkvæbis, rati í hin inestu vand-
ræbi. þab ber og eigi sjaldan vib í daglegu lífi,
ab mein þykir ab þvi', ab þab vantar sjúkrahús,
endaþar, sem læknir býr í nánd, því inargur hús-
fabir, sein hefir lítib húsnæbi, nuindi vafalaust, ef
næmur eba Jángvarandi sjúkleiki legbist ab hans
heimili, leggja Jtakkarorb tii, og verba því allshugar
feginn, ab geta komib slíkum sjúklíngum af heim-
ilinu inn á sjúkrahús.
Slíkt sjúkrahiis mundi jiessutan geta, þegar
svo ber undir, orbib ab iniklu libi sem sóttvarnar-
stiptun (Qvarantainp - Anstult); í stuttu máli:
þó sli'kt sjúkrahús í fyrstunni ekki kynni ab verba
ljölsókt, — hvab ab vísu mundi komib undir því,
meb hvaba kjörum sjúkb'ngum yrbi komib þar
fyrir — þvkir þó mega ful'yrba, ab þab ineb tíma-
leingdinni, ef því væri haganlega fyrir komib,
nmndi láta injög inikib gott af sér leiba. þegar
þannig er farib ab hugleiba, hvörsu mjög landib
þarfnast íleiri lækna, og velskipabra sjúkrahúsa,
verbur manni ósjálfrádt hugsab til þeirra 4ra spít-