Andvari - 01.01.1988, Síða 66

64
GYLFI GRÖNDAL
ANDVARI
En með því að sífellt mátti við því búast, að ær minntust lamba sinna og
reyndu að laumast burt, varð einhver að fylgjast með hópnum.
Pað féll langoftast í minn hlut.
„Ég þarf að hvíla mig! Ég þreytist meira en þú, af því að ég er stærri og
þyngri,“ sagði systir mín og tók að hæla mér á hvert reipi; kvað mig vera sérlega
fótfráan, líkast til snarpari á sprettinum en tófa. „Hvað ætli ég geti gert, svona
stór og þung, ef tófa færi að læðast að rollunum,“ spurði hún. „Þú yrðir hins
vegar ekki lengi að fæla hana burt, Óli minn!“
Nei, ég varð aldrei var við tófu á þremur hjásetusumrum.
Og alltaf gekkst ég upp við hól systur minnar.
En það voru ekki margar hjásetuvikur liðnar, þegar ég kunni því vel að vera
á rölti, enda var ég sífellt að uppgötva einhver veraldarinnar undur: koma auga
á blóm og grös, sem ég hafði ekki séð áður; hlusta á sönglist fugla, sem ég kann-
aðist Iítið eða ekkert við, svo sem jaðraka, stelk og spóa, hrossagauk og þúfu-
tittling.
Þegar færi gafst reyndi ég að þoka kindunum nær Miðmundagilslæknum eða
fossinum í Þverá. Síðan einblíndi ég á blátært vatnið í læknum eða löðurhvítan
fossinn í ánni um leið og ég hlustaði á síbreytilegan klið þeirra og nið; og hafði
af því slíkt yndi, að ekki verður með orðum lýst.
Garðahverfi átti öngvan læk, en í mýrunum norðvestur af túninu á Litla-
Hálsi og norðaustur af því komst ég í kunningsskap við þónokkra læki og lækj-
arsprænur að hjásetu lokinni, á miðjum engjaslætti, ef ég man rétt. Að minnsta
kosti þrír þeirra höfðu búið sér til hringiðuhylji, þar sem þeir snerust eins og
snælda, hurfu niður í iður jarðar og komu ekki aftur í ljós fyrr en mörgum
föðmum neðar í mýrunum.
Um leið og einn þeirra, sá stærsti, þeyttist fram úr neðanjarðargöngum
sínum, varð hann á augabragði dálítill foss í miðri grasbrekku, einstaklega
þýðróma og mjúklátur.
„Hann er svona feginn að vera kominn út úr þessum dimmu göngum,“ hugs-
aði ég stundum, þegar ég dokaði við hjá þessum vingjarnlega fossi; og undrað-
ist stórum, að vatnið í læknum skyldi ekkert hafa gruggast á myrkheimaferð
sinni undir yfirborði jarðar.
Vötn, lindir, uppsprettur
Að þremur árum liðnum afréð faðir minn að segja Litla-Hálsi lausum og flytjast
búferlum á tvíbýlisjörðina Torfastaði í Grafningi, þar sem ábúendur á öðrum
partinum voru á förum; sáu sér ekki fært að reisa ný bæjarhús í stað fúakum-
balda þeirra, sem komnir voru að hruni.
Kjör okkar á Litla-Hálsi höfðu ekki aðeins verið kröpp, heldur beinlínis