Andvari - 01.01.1988, Qupperneq 72

70
GYLFI GRÖNDAI.
ANDVARI
Þegar til Hafnar kom, arkaði ég beint frá skipsfjöl á fund Sigurðar, rambaði
með tösku mína að Krónprinsessugötu hjá Kóngsgarði, en þar bjó Sigurður í
pensjónati, sem svo var kallað, og þar afréð ég að vera um kyrrt fyrsta kastið.
En þú minntist á Jón Helgason skáld og prófessor. Og nú skal ég segja þér frá
fyrsta kvöldi mínu í Kaupmannahöfn.
Sigurður stakk upp á því, að ég færi með sér að heimsækja hjón ein, sem hann
þekkti, en ég hafði aldrei heyrt nefnd. Það voru þau Guðmundur Guðmunds-
son frá Indriðastöðum í Skorradal og Ragnheiður Kjartansdóttir frá Hruna.
Okkur Sigurði var tekið tveim höndum af þessum góðu og gáfuðu hjónum,
sem bæði voru fremur hæglát, en báru blátt áfram með sér mannkosti og
hlýhug, auk þess sem þau ýttu undir glaðværð og kímni.
Ég var feiminn í fyrstu og tók lítinn þátt í viðræðum Sigurðar og hjónanna, en
ekki hafði lengi verið spjallað í stofunni, þegar dyrabjöllu var hringt.
Inn í stofuna kom hávaxinn maður, dökkhærður og nokkuð stórvaxinn, og
með honum piltar tveir á fermingaraldri.
Þetta var Jón Helgason prófessor og synir hans, en ég vissi það eitt um hann,
sem Sigurður hafði sagt mér fyrr um kvöldið.
Jón heilsaði mér, og ég muldraði nafn mitt.
Jón hváði, og ég reyndi að segja honum nafn mitt skilmerkilega:
„Verra gat það verið,“ sagði hann. „Hvar á maðurinn heima?“
„Austur í Grafningi,“ svaraði ég.
„Verra gat það verið,“ sagði Jón og kinkaði kolli. „Hvenær kom maðurinn
hingað?“
„Ég kom hingað í dag,“ svaraði ég.
„Pað var og,“ sagði Jón, hallaði sér upp að stólnum og bætti síðan við:
„Ósköp er þetta nýkomið!“
Þá gat ég ekki stillt mig lengur og skellti upp úr, því að svona málfar þótti mér
skemmtilegt.
Og er nú ekki að orðlengja það, að uppfrá þessu var Jón mér löngum eins og
fóstri, í senn hollráður og hjartahlýr.
Þórunn Ástríður Björnsdóttir kona hans hringdi í Sigurð Guðmundsson á
Þorláksmessu og bauð okkur að vera hjá þeim hjónum á aðfangadagskvöld.
Þetta kvöld hefur orðið mér minnisstætt.
í fyrsta lagi undraðist ég þá hugulsemi hjónanna að fara að bjóða heim til sín
á jólum bláókunnugum Grafningsstrák. Og ekki varð undrun mín minni, þegar
Solveig dóttir hjóna færði okkur gestunum, Sigurði og mér, jólagjöf frá fjöl-
skyldunni, sitt hálsbindið hvorum. Solveig mun þá hafa verið að klifrast á
fimmta árið, einstaklega glaðlynt barn og prúðmennskan sjálf.
Þórunn móðir hennar, sem reyndar var ævinlega kölluð Ásta á þeim árum,
verður ógleymanleg þeim, sem áttu því láni að fagna að kynnast henni, ó-
gleymanleg sökum góðra gáfna og manndyggða, hreinlyndis, einlægni, góð-