Andvari - 01.01.1881, Side 20
16
Jón Guðmundsson.
styrk góðra manna, og var því feginn að geta orðið
öðrum að því liði, cr liann hafði í æsku af öðrum þegið.
Á heimili sínu var hann manna glaðlyndastr og jafn-
lyndastr, og sagði hann það opt í gamni við skólapilta
þá er hjá lionum voru, að ellin gæti aldrei færzt yfir
þá er einlægt væri í sveit ungra manna; hann hélt og
mjög til fagnaðar, og þókti gaman að söng og hljóð-
færaslætti, og lék hann sjálfr á hljóðpípn. Allra manna
var Jón tryggastr og frændræknastr, og taldi liann sér
engu miðr skylda ættingja konu sinnar en sína.
Af þarflegum stofnunum, er á hans dögum hófust,
má telja prestaekknasjóðinn, stofnaðan fyrst og fremst
fyrir hans hvatir, og var hann alla æfi liinn ótrauðasti
styrktarmaðr hans; þannig ánafnaði hann þeim sjóð
V'40 hluta skuldlausra eigna sinna, eða 100 rd eptir
sinn dag, og galt sjóðnum leigu af 100 rd á ári hverju
frá því að hann ánafnaði gjöfina, sem var 26. sept. 1861
í minningu þess, að þá hafði hann verið 25 ár í hjóna-
bandi; sömu upphæð ánalnaði hann þá og bræðrasjóð
Reykjavíkrskóla; sýndi Jón Guðmundsson í því sem
öðru, að hann var hlynntr prestastétt íslands.
Á síðustu æfiárum Jóns Guðmundssonar fór að
bera á því, að hinn mikli starfs og atorkumaðr var
loks farinn að lýjast; hafði hann þá optar en einn sinni
í ráði að hætta við útgáfu og ritstjórn þjóðólfs; þó varð
ekki af því fyrr en um vorið 1874, er hann lét blaðið
laust við síra Mattías Jokkumsson: enda var þá venju-
meir farin að sækja á hann vanheilsa; lýsti liann því
þá, að liann iiafði til að bera þolgæði mikið, því satt
er hið fornkveðna, xað^ eigi reynir síðr manninn sótt en
orrusta; þrek manns reyna bæði sótt og rekkja«. í
hinni löngu og þungu legu er loks leiddi liann til
hvíldar heyrðist aldrei til hans orð æðru eða óþolinmæði,
og jafnan er af honnm létti var hann sem vant var
glaðlegr í bragði og viðræðugóðr; þóttist liann þó með