Andvari - 01.01.1881, Side 141

á íslandi.
137
eða þrefaldan arð á við það sem víða fæst. Vjer verðum
liins vegar að játa, að með þeirri aðferð sem vjer
höfum liingað til haft, getur ekki verið von á framförum.
Aðalatvinnuvegur vor er landbúnaðurinn; en hvað
gjörum vjer ekki til að níða hann niður? Vjer brúkum
almennt áburðinn til brennslu, hvort sem nauðsyn
krefur ellegar ekki, vjer hirðum lítið um að bæta kvik-
fjártegundirnar, vjer fækkum nautgripum og minnkum
ræktaða jörð ár frá ári; vjer niðurníðum allar leigu-
jarðir með lagaleysi; vjer hleypum kláðanum inn í
iandið hvað eptir annað fyrir vanþekkingar sakir, svo
hann gengur eins og logi yfir akur í samfleytt 20 ár
í hvort skipti og hamlar öllum framförum, og að
síðustu seljum vjer nálega alla landvöru okkar fyrir
hálfvirði vegna illrar verkunar á lienni o. s. frv. Hið
eina, sem vjer getum afsakað oss með, er mannfæð
landsins og fátækt þess, þar næst það, að það er fyrst
nú nýlega að vjer höfur fengið sjálfsforræði og erum
vaknaðir til þeirrar meðvitundar, að framfarir landsins
eru einungis komnar undir okkur sjálfum og engu öðru.
Aðrar þjóðir liafa líka verið eins aðgjörðalausar í
langan aldur, en það er lengra síðan þær fóru að taka
sjer fram.
þ>etta hafa menn nú sjeð og viðurkennt almennt
og það er þess vegna vilji manna að fara nú að
i'eyna til að bæta úr þessu eptir því sem föng eru á.
'l'il að reyna að bæta jarðyrkjuna hafa menn þess
vegna fengið jarðyrkjumonn til þess að ferðast um sveitir
°g leiðbeina mönnum í því sem bændur helzt óskuðu
að fá leiðbeiningu í og næst liggur fyrir hendinni.
Það eru þá lielzt vatnsveitingar og mótekja, sem menn
hafa leitað ráða um, svo og sumstaðar um túna- o g
kálgarðarækt. En menn hafa einungis breytt eptir
i'áðum búfræðinganna um vatnsveitingarnar, en í fáu
öðru; liitt hefir mönnum annaðhvort þótt of mikil fyrir-