Eimreiðin - 01.07.1950, Blaðsíða 105

eimreiðin
MÁTTUR MANNSANDANS
257
°g frelsa menn frá margskonar áhyggjum og sálarórósemi. En
veröldin með öllum sínum ofsa og sívaxandi upplausn er órækur
vottur þess, að þetta hefur ekki tekizt. Fjöldi skynsamra manna
á vorum dögum líta því kenningar sálfræðinganna með tor-
tryggni og jafnvel óbeit. Hvers vegna skyldum vér vera að setja
°ss úr jafnvægi með sífelldum spurningum um mannlegt eðli,
liefðbundnar trúarsetningar, liegðun og liugsanavenjur, spyrja
þessir gagnrýnendur. Hvers vegna að vera að liræra upp í gróm-
inu 0g þyrla upp rykinu í dulardjúpum hugans? Þú er miklu
naer að njóta lieilnæmra unaðssemda lífsins, lifa við gleði og
glaum, iðka skemmtanir, íþróttir og leiki, og láta ekki lieilabrot
raska jafnvægi sínu og rósemi.
I*að er liægt að benda á ýmislegt til stuðnings þessum liugsunar-
kastti. En miklu veigameiri rök mæla þó gegn honum. Þúsundir
manna lifa við eymd og þjáningar, sviftir hamingju, sem þó gæti
verið lilutskipti þeirra. Ótal erfiðleikar og tálmanir, sem hægt
væri að ryðja lir vegi, varna því, að þessir menn komi til nokk-
urs verulegs þroska eða taki eðlilegum framförum. Það er hlut-
'erk sálfræðinga að koma þessu ógæfusama fólki til lijálpar,
a kvaða aldri sem er, livort sem það er ungt eða gamalt. Með
arangri þeim, sem sálkönnuðir hafa náð undanfarin ár, er liægt
að bæta heilsu, skapgerð og andlegt ástand slíks fólks stórkost-
^ega. Uppgötvanir þeirra verður að sjálfsögðu að nota með gætni
eg a hagkvæman liátt, og má þá með þeim liafa óendanlega mikil
áhrif til góðs á liið þjáða mannkyn vort á þessari óróleikans
öld.
Sálfræðingar Yesturlanda liafa liingað til mest fengizt við
1 annsóknir á hugrænum fyrirbrigðum, því, sem í liugum manna
meðvitundinni. Jafnframt liafa þeir gert tilraunir til að
anna forðabúr undirvitundarinnar, þar sem reynsla vor, endur-
nnnningar og þekkingarbrot varðveitist. Ég tel, að eftir því sem
I)eir komasl betur inn í viðfangsefnið, verði þeir neyddir til að
V'ðurkenna, að það sé ekki unnt að skilja mannshugann til nokk-
l1rrar ldítar nema að viðurkenna tilvist sálarinnar og játa, að
niaðurinn sé fyrst og fremst andleg vera.
Austurlenzkir fræðarar hafa ætíð fullyrt, að til þ ess að unnt
að öðlast þekkingu um hið sanna eðli mannsins, verði að
rannsaka djúpvitundina, því þar sé rótin að andlegri veru hans.
17