Eimreiðin - 01.07.1950, Blaðsíða 75

eimreiðin
SKRÚÐUR
227
Ookkurn kipp, en svo er aftur beygt meira til vesturs. Er þarna
bratt og erfitt yfirferðar vegna gróðursins. Þegar komið er efst
á Röðina, skiptast enn vegir. Liggur annar um Mávarákir og
alla leið norðvestur í Tröppur. Eru þar liá björg fyrir neðan,
°g befur margur snúið aftur á þeirri leið, enda eru götur þar
nijög tæpar, þegar dregur vestur í rákarnar. í þessu bjargi er
ogrynni fugls, og helztu veiðistöðvar í þeim Langasig og Skoru-
S1g. Hin leiðin liggur til suðurs, mti brúnir Hellis- og Þórðar-
l’jargs. Er þessi leið greiðfær og götuslóðar eftir menn og sauðfé.
En bratt er þarna og laus jarðvegur, svo gæta verður varúðar
1 bverju spori, að eigi skríði allt af stað með vegfarandann.
Eegar suður kemur af þessum götuslóðum, en þó nokkru neðar,
er Lundabrekka, sem fyrr er nefnd. Er hún stærsta samfelld
grasspilda í Skrúð, en öll sundurgrafin eftir lunda, sem þarna
eiga heimili í þúsunda tali. Eru þeir eigi góðir viðskiptis, ef
Lirið er með ófriði á liendur þeim, en verja sig með nefi og klóm
El hinztu stundar, fyrir ofbeldi og drápgirni mannanna, sem
mJÖg sækjast eftir lífi þeirra. Þarna neðst í brekkubrúninni er
mJÖg oft setið og slegið fyrir lunda, sem flýgur mikið aftur og
^ram nieð bjarginu, eftir því livernig vindur stendur. Á síð-
Evöldum í logni og sólskini situr brekkan oft alveg krök af
Junda, sem með miklum spekingssvip og vangaveltum njóta
'oIdsólarinnar. Er engu líkara en jörðin gleypi allar þessar
I usundir, ef maður nálgast þá, sém ber liáf um öxl. Þá steypast
þeir
bað
a augnabliki niður fvrir bjargið, sem er afar liátt þarna.
er sjáanlegt, að það er ekki maðurinn, sem þeir óttast,
’e ' ur liáfurinn. Þeir þekkja það áliald að engu nema illu einu.
ur á árum, langt fram eftir unglingsárum mínum, var veitt
J r»a ógrynni af lundaunga, með því að grafa eftir lionum, en
1111 er sú veiði með öllu lögð niður. Þá tíðkaðist einnig sú að-
er' að veiða fugl með snöru. Var snaran fest við endann á
shittu priki og henni svo smeygt yfir liöfuð fuglsins og svo kippt
^ Í8 það liertist snaran að liálsi lians, og dró maður liann svo
sin og deyddi. Sögðu mér það menn, sem þessu voru kunn-
"r.>r, að hægt hefði verið að tína á þennan liált livern fugl af
hiriun klettaliillum, án þess að þeim, sem síðastir urðu, hefði
^reííða liið minnsta við burtför félaga sinna. Þessi aðferð,
'oiða með snöru, lagðist niður, þegar færeyskir fiskimenn