Tímarit Máls og menningar - 01.09.1988, Qupperneq 7

Ölafur Jóbann Sigurösson
hér fremst. Sú saga sýnir marga bestu kosti Olafs Jóhanns sem sögumanns:
yfirborðið virðist í fyrstu tíðindalítið, en þegar betur er að gáð er heilli
mannsævi gerð skil á fáum síðum, fjölmörg tákn tvinnast saman við sögu-
þráðinn án þess að þeim sé þrengt upp á lesandann, samtöl eru skrifuð af
hlýlegri íróníu og fléttan þaulhugsuð.
Sinn innri áttavita finnur maðurinn ekki nema í samlífi við náttúruna:
Einvera á árbakka . . . gras og lyng . . . silfurgrá öx snarrótarpuntsins glitr-
andi af morgundögg . . . kvöldský að speglast í hyljum . . . niður straum-
vatns í logni eða andvara . . . niður í flúðum og strengjum . . . eilífur niður.
Það skein í mynd eftir mynd við dapurlegar spurningar: Horfin friðsæld?
Glötuð veröld?
(Hreidrið)
Þegar á líður slær Ólafur Jóhann þennan streng oftar í verkum sínum. Þar
sem hann lýsir hamingju er hún oftast tengd samkennd með náttúrunni, en
rofni þetta samband er ógæfan vís.
Góðri ljóðlist er stundum líkt við heimþrá, og það hefur verið sagt að
sönn heimþrá sé alltaf þrá eftir náttúrunni. Þetta er ljóðlist sem kviknar af
þeirri tilfinningu mannsins að eiga ekki heima í umhverfinu sem hann hefur
búið sér sjálfur. „Fremd bin ich eingezogen, / Fremd zieh ich wieder aus“,
segir í lagi Schuberts sem víða hljómar hjá Ólafi Jóhanni. Það var ekki
nema rökrétt að hann skyldi á síðari árum snúa sér æ meir að ljóðlistinni og
að þessi heimþrá yrði helsta stef hennar. Það var þrá eftir samlífi með nátt-
úrunni, en líka eftir hreinlyndi og sakleysi bernskunnar, þessum tíma þegar
ævintýrin höfðu vængi sem engin vonbrigði virtust geta brætt, og hugurinn
nam þyt í skógi og nið straums og þögn náttúrunnar.
Halldór Guðmundsson
261