Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1997, Side 116

Leitið fyrst ríkis Guðs
Það er oft að við áttum okkur ekki á þessu fyrr en við stöndum frammi
fyrir þeirri nöturlegu staðreynd að allt eru þetta aðeins falltvaltir hlutir
sem geta brugðist þegar við eigum síst von á því. Þetta þekkjum við
íslendingar mæta vel i okkar harðbýla landi, þar sem þjóðin hefur um
margra alda skeið háð harða baráttu við náttúruhamfarir.
Hvað fær þá staðist? Hvað fær veitt öryggi, sem varir út yíir gröf og
dauða? Hver eru hin andlegu vermæti sem ein fá staðist um alla eilífð?
Hér mætum við enn boðskap Krists. Hann bendir út fyrir og upp fyrir
okkur sjálf — upp til Guðs.
VI
Nú geri ég ráð fyrir að einhver hugsi sem svo: Þetta er óraunhæfur boð-
skapur, sem festir aðeins auga á himninum, sem gleymir jarðneskum
þörfum okkar í daglega lífinu.
Það er ekki rétt, þótt svo kunni e.t.v. að virðast við fyrstu sýn. Þótt
Kristur minni okkur á þá grundvallarstaðreynd, sem aldrei má gleym-
ast, að samfélagið við Guð kemur fyrst og sé grundvöllur alls annars í
mannlegu lífi, þá fer því víðs fjarri að hann gleymi þörfum daglega lífsins
eða geri lítið úr þeim.
Gleymum aldrei hver hefur lagt grundvöllinn að jafnrétti og bræðralagi
allra manna. Öll sönn manngildishugsjón á rætur í kenningum Krists.
Hann lagði áherslu á skyldur okkar við minnstu meðbræður og -systur,
sem aldrei mega gleymast. Hann lagði áherslu á að trú okkar verði að
bera sér vitni í lífi okkar og breytni. Æðsta boðorðið er hið tvíþætta kær-
leiksboðorð um kærleikann til Guðs og kærleikann til náungans.
Kærleikurinn til Guðs kemur fyrst, því að hann er grundvöllurinn, en
hann hlýtur að fæða af sér kærleika til náungans, kærleika sem kemur
fram í verki. Annars er játningin aðeins varajátning og trúin dauð.
VII
Þetta eru nokkrar þeirra hugsana sem vöknuðu hjá mér er ég hugsaði
til þessarar stundar hér í húsi Drottins í dag, er við komum saman í
tilefni þess að nú skal setja Alþingi íslendinga. Setning Alþingis hefst
jafnan með slíkri helgistund. Það er eitt með öðru til marks um hið nána
samband ríkis og kirkju í landinu okkar. Sú sambinna er ekki ný af
nálinni. Hún hefur einkennt íslenska sögu að meira eða minna leyti allt
frá kristnitöku.
Eflaust eru þeir menn til sem spyrja bæði sjálfa sig og aðra hvert sé
gildi þess að halda við þessum gamla sið.
114