Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1997, Blaðsíða 127
Jónas Gíslason
Hún er systir mín—
en vissi hún það?>
Ég sá hana fyrsta daginn minn í Hong Kong og mér brá. Lítil og
skinhoruð, óhrein og tötraleg sat gamla konan í hnipri á gangstéttinni,
fast uppi við húsið. Hjá henni voru tveir eða þrír plastpokar sennilega
aleigan, og hún sat hreyfingarlaus með lokuð augu. Ég sá hana í hvert
sinn, er ég átti leið þar hjá. Stundum haíði hún lagt sig út af, sennilega
átti hún fastan samastað þarna á gangstéttinni. Ég fékk sting í hjartað.
Hún er systir mín, sköpuð eftir Guðs mynd, en vissi hún það? Hafði
einhver sagt henni frá því? Ekki ég.
Við heimsóttum einnig flóttamannabúðir. Kristnar hjálparstofnanir
veita hundruðum barna uppfræðslu og umönnun og börnin voru bæði
hrein og falleg og ósköp lík sjálfum sér eins og börn jafnan eru. Og þessi
börn þekktu enga aðra tilveru en þessa, ekki af eigin raun.
Heimili flóttamannanna voru smáskúrar, þar sem hver fjölskylda hafði
eitt fleti fyrir sig í lítilli kytru. Fletin gátu verið 4-5 á 10-15 fermetrum.
Þau höfðu stundum verið á þremur hæðum, og þá höfðu búðirnar getað
rúmað allt að 20.000 flóttamenn, en nú voru þeir langtum færri.
Þetta var hræðilegt hlutskipti, og þó voru þessir flóttamenn tiltölulega
vel settir. Þeir áttu allir örugga von um betri ffamtíð, því að innan
þriggja ára áttu þeir allir að flytjast til „fyrirheitna landsins". Því sást
vonarneista bregða fyrir í augum þeirra, enda beið þeirra ný og betri
framtíð. Þetta jók sjálfsvirðingu þeirra að mun og sumir höfðu jafnvel
þegar fengið vinnu í borginni.
Er við gengum um búðirnar, komum við skyndilega að rammgirtu hliði.
Þar var lítið horn af búðnum umlukt hárri girðingu alsettri gaddavír. í
þessum hluta búðanna var öll von úti. Ibúarnir þar töldust ekki venju-
legir flóttamenn og voru því gjörðir afturreka. Heima beið þeirra annað
hvort fangelsi eða þrælkunarvinna, eða þá aðeins dauðinn.
^ Prédikun við biskupsvígslu. í Skálholti.
125