Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 16
r
SK AGFIRÖIN G ABÓK
í öllum frásögnum var hann skarpur og skýr, og ég hef áður sagt, að
Egill væri að mínum dómi einn af þrem mönnum, sem ég hef
kynnzt, sem hefði mesta frásagnarhæfileika.
A þessum árum fór Egill að semja og skrifa sögur, sem ekki hafa
verið prentaðar, en hann las þær upp fyrir ýmsa kunningja. Eg er
ekki fær um að dæma um gildi þess arna, en hitt vil ég segja, að
hann las vel upp, það var hrynjandi og tilfinning í upplestrinum,
allt óvenjulega lifandi. I einni þessari sögu kom fyrir danska stúlk-
an, sem áður er nefnd, ogheitir þar Ida Falkenberg.
Um dulargáfu og skyggnihæfileika Egils hefur Elínborg Lárus-
dóttir skrifað,1 og fer ég því lítið inn á það, skal þó taka það fram,
að hann gat sagt furðu nákvæmlega fyrir um veðráttu og það langt
fram í tímann, sagði það væri eins og því væri hvíslað að sér. Og
þegar Egill hafði fengið reynslu fyrir því, að dulskynjanir hans voru
réttar, fór hann að segja frá þeim, og mun Sveinn Stefánsson, bóndi
á Tunguhálsi, athugull og greindur maður, öðrum fremur hafa
fengið að skyggnast inn í þá dulheima. Hafði Sveinn óbilandi
traust á frásögnum Egils.
Árið 1932 hófst síðasti og um leið erfiðasti ævikafli Egils Bene-
diktssonar. Hann fór þá að fá ýmsar bendingar, að vísu óljósar, sem
hann taldi þess eðlis, að nú væri hann kominn að leiðarlokum.
Haustið 1932 fór hann í göngur á Eyvindarstaðaheiði, eins og hann
hafði oftast gert. Þegar gangnamenn risu upp í Bugakofa um
morguninn, sagði hann þeim, að nú hefði hann fengið vitneskju
um það, að einn þeirra, sem þar væri, ætti ekki afturkvæmt á þenn-
an stað, „en hver það er, veit ég ekki," bætti hann við, „kannski ég
sjálfur." Og það reyndist rétt til getið. Þetta varð hans síðasta f jalla-
ferð, þótt hann ætti eftir að lifa í mörg ár.
Annarri dularfullri bendingu vil ég segja frá, sem hneig að því
sama. Egill komst, eins og oft átti sér stað, í eitthvert dularfullt
ástand og sá þá sjálfan sig liggja dauðan eða ósjálfbjarga, og hon-
um var sagt: Þarna liggur þú nú fyrir næstu jól. — Frá þessu sagði
hann bæði mér og mörgum fleiri. Hann gat lýst staðnum að nokkru,
1 Sjá bók hennar, Forspár og fyrirbæri, Rvik 1957.
14