Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 119
ORXEFNI OG SAGNIR
En heimamönnum á Atlastöðum þótti seinka ferð Atla, er hann
kom eigi heim um kvöldið. Lögðu þeir þá á stað að leita hans og
fundu lík hans um síðir í skerinu. Færðu þeir hann upp á bakk-
ann og dysjuðu hann þar, sem nú er Atlahaugur kallaður. Lýkur
svo þessari fornu munnmælasögu.
Glcesibœjartjörn
Ut og niður frá Glæsibæjartúni á Langholti1 er há klettaborg,
sem kölluð er Glæsibæjarklöpp. Litlu sunnar en um miðja klöpp-
ina hefur sprungið frá henni stór klettur, sem er 4—5 faðma spöl
austan við, og kallast hann Kirkja. Er hann líkur húsi í laginu.
Sagt er, að Klöppin (eða Borgin, sem hún er oft kölluð) sé huldu-
fólksbær og kletturinn sé kirkja þeirra álfanna þar og í Tröll-
höfða. Var þessu trúað eins og nýju neti fyrrum, og voru sagðar
sögur af álfunum í Borginni. En sagnir þær voru nauðalíkar
öðrum huldufólkssögum og því óþarft að geta þeirra hér, enda
er trúin á þetta orðin kraftlítil.
I Glæsibæjartúni utan og ofan við bæinn er grunn lægð hér
um bil ein dagslátta að stærð, sem kallast Glæsibæjartjörn, af
því að á vetrum safnast vatn í lægðina, og þar er tjörn hálft árið
stundum og bezta skautafæri á vetrum. Er það því bezti leikstað-
ur barna og unglinga og oft óspart notaður. Þau ummæli fylgja
Glæsibæjartjörn, að huldufólkið í Borginni, sem áður er nefnt,
eigi þarna töðuvöll og megi þar engir menn slá, sízt ábúandi
Glæsibæjar. Eru álög þessi svo kynngisterk, að ávallt hefur illt af
hlotizt, þegar út af hefur verið brugðið.
Um álagablett þennan eru ýmsar sagnir. Ein hermir það, að
sé tjarnarstæðið slegið, verði bóndinn í Glæsibæ fyrir miklu ó-
happi, gripamissi eða þess konar. Guðbjörg Þorbergsdóttir (há-
öldruð kona á Sauðárkróki, f. 14. jan. 1840), sem ólst upp í Vík,
heyrði svo almælt í sínu ungdæmi, að álögin ættu við allt tjarnar-
stæðið. Ennfremur var þá sagt, að sá, sem slægi það, missti kú-
gildi (hross, kýr eða sauðpening).
1 Svo í hdr.
117