Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 132
SKAGFIRÐINGABÓK
mjög vel að manni, þó að hann gerði lítið lir burðum sínum.
Gjarna vildi Valdimar tala um sterka menn og aflraunir þeirra.
Kunni hann margar sögur af því taginu, þótt hér verði ekki sögð
nema ein.
Eitt sinn er við Valdimar vorum einir inni í húsi hans og skegg-
ræddum fram og aftur um karlmennsku manna, sem við þekktum
eða höfðum spurnir af, spurði hann allt í einu:
„Hefurðu tekið eftir steininum hérna niðri á hólbarðinu?"
Jú, ég hafði veitt honum athygli og spurði:
„Er hann ekki notaður fyrir hestastein?"
„Jú, til þess mun hann hafa verið heim fluttur, en hvenær
það var, veit ég ekki. Þó hef ég vissu fyrir því, að þarna var stein-
greyið í tíð afa míns og ömmu, Eiríks Eiríkssonar og Hólmfríðar
Jónsdóttur, því að þá gerðist saga sú, er ég ætla að segja þér:1
Eg held, að Eiríkur afi minn hafi verið sæmilega styrkur maður.
Þeir voru mikiir mátar hann og Pétur Pálmason þá í Valadal og
heimsóttu hvor annan öðru hverju.
Einu sinni sem oftar gengur afi fram á hólbrúnina hjá hesta-
steininum, en það gerði hann oft og var þá að líta eftir manna-
ferðum, en Eiríkur afi hafði yndi af gestakomum. Nú sér hann
mann með tvo til reiðar koma sunnan yfir ána fyrir neðan Litla-
dal og taka svo stefnu á Djúpadalsbæinn.
Fljótlega bar afi kennsl á manninn. Þar var áreiðanlega Pétur
í Valadal, sem þarna var á ferð. Þegar Pétur kemur upp á túnið,
fer hann af baki og teymir báða hestana upp sneiðinginn. En það
er frá afa að segja, að hann fer að bisa við hestasteininn og veltir
honum fram á brekkubrúnina og því næst fram af henni. Eftir
það þurfti ekki að ýta á kauða niður á gömna, en þar stanzaði
hann, því að gatan var alltroðin.
Þegar Pémr kom að steininum, tyllir hann lausa hestinum
aftan í reiðhestinn, smeygir þar næst taum fremri hestsins upp á
vinstri handlegg sinn, tekur því næst steininn og vegur hann
1 Bærinn Djúpidalur stendur á allháum hól í mynni samnefnds dals.
Aðalheimreiðin var sniðgata, sem lá upp hólinn og var komið upp á
hlaðið nokkru norðar en hestasteinninn var.
130