Skagfirðingabók - 01.01.1973, Qupperneq 175

SKAGFIRÐINGABÓK
sem var á skaftinu, og var silungurinn látinn halda jafnvægi á
prikinu. Var síðan prikinu með dauða silungnum dúað lítið eitt
til, og hreyfðist hann þá þannig í vatninu, að líkt var og hann
væri lifandi. Þetta ginnti riðasilunginn að, og krækti þá veiði-
maðurinn í hann með prikinu, sem hann hafði í hægri hendinni,
og dró hann upp. Veiðimaðurinn hafði venjulega skinnfar undir
sér á ísnum, eða hann var í skinnklæðum til að verjast því að
vökna. Oft fékk maðurinn, ef hann var slyngur veiðimaður, svo
hundruðum skipti á dag af silungi, en kalt var að stunda veiði
þessa um háveturinn, því helzt var hún stunduð í desember og
janúar. Silungurinn í Höfðavatni var fremur smár, en ákaflega
feitur og góður til átu.
Höfðinn er lágur að austan, en smáhækkar til vesturs, og er
vesturbrún hans um 200 metra há og gengur sem standbjarg öll
og óslitin í sjó niður. Er bergið að kalla slétt að mestu og hvergi
syllur eða snasir í því. Stendur það lóðrétt, og jafnvel hallar því
fram yfir sig sums staðar. Það lækkar nokkuð til norðurs og suðurs
frá miðju, og sunnan í Höfðanum eru grasi grónar brekkur, mjög
fagrar og skjólsælar, sem heita Búðarbrekkur. Munnmæli herma,
að nafnið hafi þær af því, að þar hafi kaupmenn fyrr á öldum
verzlað og haft þar búðir sínar, og er það eflaust rétt, því undir
brekkum þessum er hið bezta skipalægi. Undir Búðarbrekkum
sagði þjóðtrúin einnig, að væri kaupstaður huldufólks. Er ágæt
saga skráð um það efni í Þjóðsögum Jóns Arnasonar (Þórður á
Þrastastöðum), og víðar í ritum eru sagnir um huldufólk þar
prentaðar, en auk þess gengu miklu fleiri sagnir um huldufólkið
þar í munnmælum á unglingsárum mínum.
Heilnavík heitir vík ein allbreið norðan í Þórðarhöfða. Gengur
grynningarif eitt úr nesi því, er afmarkar víkina að austan og
nefnt er Hellnar.es, og alla leið norður í Málmey. Það kallast
Málmeyjarrif. Eru sagnir um það, að áður fyrr hafi það allt staðið
upp úr sjó og legið vegur eftir því út í Málmey; segja sagnir að
Má!meyjar-Gunna hafi með göidrum sökkt rifinu, þegar Skag-
firðingar í bjargræðisvandræðum höfðu stolið frá henni nokkrum
173