Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 146
SKAGFIRBINGABÓK
af þeirri grein Hrólfunga, sem setið hafði ættargarðinn, en efni
Alfgeirsvallamanna munu hafa rýrnað í þrengingum 18. aldar,
þannig að jörðin gekk úr ættinni, áður en nokkur þeirra bræðra
þriggja tæki við búi eftir föður sinn, og voru þeir allir heldur
félitlir menn.
Jón á Hryggjum var einn á lífi þessara bræðra um 1812, Hrólf-
ur mun hafa látizt litlu fyrir þann tíma. Hann hafði verið hesta-
geldir mikill, ritar Gísli Konráðsson, og var í elli sinni á vist í
Viðvík hjá Espólín sýslumanni. Þá hafði gamli maðurinn enn
ættarkrafta í kögglum, því Espólín varð vitni að þeim leik, er
hann braut í sundur sauðarlanglegg á kodda sínum með hnefa-
höggi.
10.
Kunnugir menn segja, að Andrés Björnsson, sá mikli
hagsmiður bragar, væri bráðgjör á uppvaxtarárum sínum í Skaga-
firði og fullorðinslegur í tali. Þótti einkennilegt, að um ferm-
ingaraldur átti hann á Mælifelli samræður við sóknarprestinn,
séra Jón O. Magnússon, og hagaði orðum sínum eins og rígfull-
orðinn maður.
Björn, faðir Andrésar, bjó árin 1888—92 ekkjumaður á Hóli í
Tungusveit og hafði son sinn hjá sér. Á þeim tíma þjónaði Goð-
dalaprestakalli séra Hálfdan Guðjónsson. Einu sinni kom séra
Hálfdan að Hóli, og stóð Andrés þá, átta eða níu vetra gamall
sveinn, úti á hlaði með hendur í buxnavösum, horfði hnókinn fram
að Grímsstöðum í Svartárdal og sagði við prestinn, þegar þeir
höfðu heilsazt: „Eg hygg, að Grímsstaðatún verði mjög svo
snöggt í ár.”
Andrés varð skammlífur sem kunnugt er. Hann fannst látinn
í Hafnarfjarðarhrauni í marzmánuði 1916, liðlega þrítugur, og
þótti mörgum það mjög sviplegur aldurtili, svo ágætur maður
sem hann var. Hann hugðist ganga frá Hafnarfirði til Reykja-
víkur, en tyllti sér til hvíldar undir stein skammt utan vegarins
og festi þar hinzta blund.
144