Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 28
r
SKAGFIRBINGABÓK
hafði verið á strokkbotninn (gólfið), án þess að snerta það. Hann
átti svo að fara sömu leið til baka. Þeim er smérið skyldi sækja,
var að jafnaði auðvelduð leiðin í strokkinn. Það brá meira til beggja
skaura um fyrirgreiðsluna í bakaleiðinni. En að sjálfsögðu voru til
ákveðin lög um það, hvað þá mátti gera honum til erfiðisauka.
Að „stafa kúrvelskt letur" veit ég ekkert um. Það er nokkurn
veginn víst, að það er leikur en ekki lestur, sennilega áreynsla í
einhverri mynd. Fróðleikur um þetta verður ekki sóttur til Olafs
Davíðssonar eða lærifeðra hans. Læt þetta því liggja óbætt hjá
garði um sinn.
„Stömpum velti ég hverjum manni betur." Þar var um leik að
ræða, sem lítils var metinn. Þó þurfti talsvert til, ef vel varð. Sá,
er stömpum skyldi velta, settist oftast þannig, að ögn væri hærra
undir sitjandanum en fótunum og þó þannig, að lárétt væri fram-
undan, krosslagði fætur, hnipraði sig saman, tók sinni hendi um
hvorn mjóalegg og þó á víxl, beygði höfuðið svo nærri hnjám
sér, sem kostur var á, velti sér af stað, en svo snöggt, að hann gæti
oltið, a. m. k. þrem sinnum, og þótti þó skammt, fimm veltur voru
full sæmd, og munu fáir hafa leikið, enda mun ekkert nema svimi
hafa verið því til fyrirstöðu að halda áfram, þegar fimm veltum var
náð. Veltunni var að talsverðu leyti haldið við með höfðinu. Það hét
að „steypa stömpum," ef til þessa var nomð brekka, og taldist það
ekki til frækni.
„Kunni ég kjöl á fara". Sá er það átti að leika, tók sinni hendi
hvoru megin á baðstofu- eða skálabita, brá og fótum um hann og
hékk þannig neðan í honum. Þrautin var að vega sig upp á bit-
ann og setjast þar, sem í leiknum hét kjölurinn. Þetta var flestum
fært, enda lítt til vegsauka, ef það mistókst.
„Að „fara á kerlingu" var að því leyti líkt, að leikurinn hófst eins.
En í stað þess að fara upp á bitann, átti leikmaðurinn að snúa sér
við undir bitanum og halda snúningnum svo áfram, að hann lægi
eins undir bitanum og í öndverðu. Þessir leikir ásamt nokkrum
fleiri. Hétu einu nafni bitaleikir um síðustu aldamót. En Hall-
grímur nefnir ekki fleiri slíka, nema ef vera kynni hinn næsta.
„Á ristum gekk um rann", mun ekki víst, hvernig var leikið. Ol-
26