Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 17
EGILL BENEDIKTSSON
er hann hafði séð fyrir sér, bærinn stæði fyrir neðan hallandi brekku
á móti norðri. Þetta yrði ekki heima á Sveinsstöðum, sagði hann.
Hvorki hann sjálfur né aðrir áttuðu sig á staðarlýsingunni til hlítar,
enda var hún ekki svo nákvæm.
Eg heyrði Egil segja Ingibjörgu Jóhannsdóttur frá þessu, hún var
móðir Jóhanns á Silfrastöðum og dr. Brodda. Ég man, að Ingibjörg
sagði: „Blessaður Egill farðu ekki fet burt frá þínu heimili, fyrr en
þessi tími er liðinn, sem nefndur var.” Ekki fór Egill eftir þessu
ráði, hefur ef til vill talið, að það væri sannleiksgildi í málshættin-
um: Ekki má sköpum renna.
Þann 4. desember 1932 tók Egill sig upp, ætlaði að fara að kenna
börnum úti í sveit, var gangandi og þurfti að koma að Vindheim-
um einhverra erinda. En þegar hann var nýkominn þar inn, hneig
hann niður meðvitundarlaus, hafði fengið heilablæðingu. Þegar
þetta fréttist, sáu allir, sem heyrt höfðu um dulvitrun Egils, að lýs-
ing á staðháttum kom einmitt heim við Vindheima, þó enginn átt-
aði sig á því áður.
A Vindheimum lá Egill um hálfan mánuð eða lengur, fyrst milli
heims og helju, en blæðingin ágerðist ekki, og hann var fluttur
heim. Mikið var Egill og hans fólk þakklátt hjónunum á Vind-
heimum, Magnúsi og Onnu, fyrir þeirra hlut í hjúkrunarstarfinu.
Tíminn leið, og hann læknar sumt. Egill smáhresstist, en nú kom
í ljós, að hann var lamaður hægra megin og mállaus. Með frá-
bærum viljakrafti og atorku hóf hann að þjálfa sig, að mestu eftir
reglum, sem hann sjálfur fann upp, og auðvitað var allra læknis-
ráða leitað sem hægt var. Og þarna náðist undraverður árangur.
Fótinn fékk sjúklingurinn í það lag, að hann gat gengið, að vísu
við staf, en hægri höndin var ónýt og visnaði. Málið kom smám
saman, svo hann varð skiljanlegur kunnugum og fylgdist með
öllu, sem var talað og lesið.
Þegar Egill var farinn að geta setið við borð, byrjaði hann að
æfa sig við að skrifa með vinstri hendinni. Hann skrifaði prent-
stafi og náði góðri stafagerð. Þegar voraði, fór allt að ganga betur
með líkamlegar æfingar, og nú kom löngunin til að vinna eitt-
hvað.
15