Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 177

SKAGFIRBINGABÓK
an við er Kapalvík, mjög þröngur vogur, sem skerst inn í höfðann.
Er þar hlé fyrir öllum vindum að kalla má og brennandi hiti, ef
til sólar sér síðari hluta dags þarna inni í þrengslunum, því bergið
gnæfir hátt yfir og slútir þar heldur fram. Sunnanvert við Kapal-
víkina í berginu sjálfu eru Mávatorfur, grasflesjar snarbrattar,
mjókkandi upp og liggja mót norðvestri. Vex þar mikið af hvönn.
Þar verpir einnig mikið af svartbak á vorin. Niður í Mávatorfur
seig Olafur skáld í Háagerði á Höfðaströnd eitt sinn eftir eggjum
fyrir Níels Havsteen í Hofsós. Kapalvík dregur nafn af því, að
þar hrapaði eitt sinn hryssa niður.
Arnargat heitir hellir einn lítill eða þröngur lítið eitt ofar en
í miðju berginu alllöngu innar eða nálægt því, sem bergið er
hæst. Þar urpu ernir, meðan nokkuð var af þeim norðanlands, og
sá ég, er þetta rita, örn fljúga þar inn á unglingsárum mínum.
Mun það hafa verið laust eftir 1890. Sást þá enn allmikið af
fugladriti niður bergið frá hellinum. Hellismunninn er eins og
áður segir mjög þröngur, en munnmælasagnir hermdu, að hellir-
inn víkkaði strax, þegar inn kæmi. Ógengt er í hellinn alls staðar
frá, og bjargið slútir þar fram yfir sig, svo að eigi eru tök á að
síga í hellinn.
Munnmælasagnir gengu um það, að eitt sinn endur fyrir löngu
hefði barn horfið á bæ einum á Höfðaströnd. Var getum að því
leitt, að örn myndi hafa hremmt barnið og borið það í hreiður
sitt, en ernir urpu þá ekki nærlendis, það menn vissu, nema í
Þórðarhöfða. Margra bragða var til leitað að komast í hellinn,
en lengi árangurslaust. Loks gaf sig maður einn ungur til að síga
í hellinn. Komst hann þangað og náði barninu. Var það lifandi,
því örninn hafði fætt það upp með ungum sínum. Barnið var mey-
barn. Var hún einræn lengi eftir þetta og vildi helzt ekki þýðast
menn, en smám saman eltist það af, og er hún hafði þroska til,
giftist hún manni þeim, er hafði sótt hana í hellinn, og varð hin
mesta og merkasta kona. Eru frá þeim miklar ættir komnar í
Skagafirði.
Maður sá, er seig í hellinn, sagði svo frá, að hellirinn væri stór,
175