Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 44
SKAGFIRBINGABÓK
urtila. En með því að hann var hið mesta karlmenni og fullhugi,
tók hann þessu öllu með æðrulausri ró og dó með bænarorð á
vörum. Attu þau tal saman þá stuttu stund, er hann beið dauða
síns. Vildi hann hreysta hug hennar, taldi hann sér vaka vonir um,
að henni yrði bjargað úr háskanum og ætti hún enn líf fyrir hönd-
um. Var það mjög á sama tíma, er Jónína vissi, að Sölvi var látinn,
og lífið slitnaði af Sigríði litlu. Varð henni svo mjög um þetta, að
hún leið í ómegin um stund. Vissi hún að sjálfsögðu ekki hvað tíma
leið, síðan er þetta gerðist. Mun hún hafa verið í yfirliði annað
veifið, en raknað við á milli.
Um daginn, þegar Anton gekk í baðstofutóftina og hóf þar að
leita Sölva, hafði hún glögga eftirtekt og heyrði gerla til hans.
Bjóst hún við, að komnir væru menn af öðrum bæjum til hjálpar.
Hún hafði nokkrum dögum fyrr beðið granna sinn, Sölva Jónsson
í Smiðsgerði, að kaupa fyrir sig smávarning í kaupstað, en þangað
ætlaði hann að fara við fyrsta tækifæri. Hugsaði hún, að hann væri
nú kominn til að Ijúka þeim erindum, hefði séð, hvernig komið var
og vildi nú gera tilraun að bjarga fólkinu. Að sjálfsögðu hug-
kvæmdist henni ekki, að snjóflóðið hefði þyrmt Antoni og fjöl-
skyldu hans, sem í skálanum bjó. Brá Jónínu að vísu mjög, er hún
varð þess vís, að hætt var björguninni. Taldi hún þá sýnt, að íil
eins mundi draga um örlög sín.
Mjög rómuðu þeir björgunarmenn geðstyrk Sigurjónu og dug,
er hún í þrengslum og við örðugar aðstæður í skálanum fórnaði
sér fyrir fólkið, er borið var inn til hennar. A sama hátt undruðust
þeir þrek Jónínu eftir allt það, sem á undan var gengið og hún var
vís orðin. Er þá og á það að líta, að högum beggja þeirra var svo
háttað, að þær áttu stutta bið þess, að þær yrðu léttari.
Meðan leitað var að líki Sölva, heyrðu björgunarmenn hljóð frá
suðurvegg tóftarinnar. Leituðu þeir þar Guðbjargar og fundu
hana. Var hún þá með lífsmarki, en lézt í sömu svifum. Hafði
snjór fallið mjög að sængurfötum hennar og valdið henni kulda.
Er dularfullt, hve lengi hún hélt lífi. Mundi ég glöggt, er ég hug-
leiddi örlög þessarar konu, að hún hafði orð á því við mig oftar en
einu sinni, er hún var vinnukona hjá móður minni á Skriðulandi,
42