Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 176
LÍTIÐ EITT UM ÞÓRÐARHÖFÐA
hestburðum af skreið. Eflaust er það rétt, að rifið hafi áður verið
upp úr sjó, en líklegra má telja, a það hafi sokkið í jarðhræringum
en Gunna, þótt göldrótt væri, hafi sökkt því (Sjá um Gunnu í
Þjóðsögum Odds Björnssonar).
Elellnavíkin dregur nafn af helli einum litlum, sem er alveg
niður við sjó í ve-tanverðu Hellnanesinu. Er hann nú að mestu
fallinn saman, en hefur eflaust áður verið stærri. Munnmæli herma,
að neðanjarðargöng hafi áður legið úr helli þessum og undir
Málmeyjarrifi norður í Málmey; hafi nyrðri endi ganganna munn-
að uppi í Jarðfallinu í Málmey, en það er um það bil á miðri eynni
vestanmegin. Atti huldufólkið, sem bjó í Málmey, að hafa notað
þessi jarðgöng, þá er það brá sér í land úr eynni, og sérstaklega í
Ketubjörgum á Skaga og fyrir Skagstrendinga í Spákonufellshöfða
um, en þangað sótti huldufólk um allan Skagafjörð austanverðan
verzlun. — Annar verzlunarstaður huldufólks í Skagafirði var í
Ketubjörgum á Skaga, og fyrir Skagstrendinga í Spákonufellshöfða
við Húnaflóa, en sýslumannssetrið fyrir huldufólk í Ausmr-Skaga-
firði var í Staðarbjörgum, rétt innan við Hofsós.
Eitt sinn var það, að sauðamaður frá Höfða var að fé frammi
í Þórðarhöfða. Hann var skyggn. Sá hann þá, að fólk fór inn í
jarðgöngin í Hellnanesi, og veitti hann því eftirför. Huldumaður
sá, sem fyrir ferð þess réði, varð mannsins var, er það var langt
komið á leiðina heim til sín. Vildi hann ekki, að maðurinn hefði
svo greiðan gang að híbýlum sínum, og er hann var kominn heim
til sín í Málmeyjarjarðfall, felldi hann með gjörningum jarðgöng-
in ofan á manninn, og beið hann þar bana. En jarðgöngin nýtmst
ekki þaðan í frá, hvorki jarðbúum né mennskum mönnum.
Kögurnef heitir klettatangi einn, sem gengur fram vestan
Hellnavíkur. Norður af því er Kögurinn, stuðlaður basaltklettur
nokkurra metra hár og mjög einkennilegur. Er hann tengdur við
Kögurnefið með mjóum og lágum klettarima. Við Kögurinn er
svo aðdjúpt, að hafskip getur lagt þar að klettinum í ládeyðu.
Sunnan undir Kögrinum er Kögurvík, lítill vogur, og er þar
ágætt skjól í austanátt. Hvíldu menn þar oft í barningi. Þar sunn-
174