Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 118

SKAGFIKÐINGABÓK
reka hálfan og veiði alla í Laxá. Gekk svo fram um hríð, að ekki
gerðist tíðinda, og brá Þorbjörg ekki út af boðum Atla um veiðina
og rekann.
Synir hennar gerðust nú vænlegir menn, eftir því sem þeir
fengu aldur og þroska. Þótti þeim allillt að mega ekki veiða í
ánni, er rann við bæ þeirra og var full af fiskum. Fengu þeir
sér net og tóku að stunda veiði í ánni á nóttum. Fór svo fram um
hríð, að Atla grunaði ekki.
Það var eitthvert sinn, að Atli gekk á reka sína, að hann hitti þá
Þorbjargarsonu við veiðar í ánni. Varð hann þá reiður mjög.
Réðst hann þegar að þeim bræðrum og drap þá báða. Gekk hann
síðan til Þorbjargarstaða, hitti Þorbjörgu og lýsti vígunum á
hendur sér. En hún heitaðist við hann og kvað hann ekki mundu
lengi njóta veiðinnar þaðan af. Fíann kvaðst ráða mundu ferðum
sínum eftir sem áður.
Leið svo fram um hríð, að ekki bar til tíðinda. Þá var það nokkru
eftir dráp þeirra bræðra, að Þorbjörg varð vör við, að Atli gekk
á reka einn saman og var vopnfár. Tón hún þá skálm eina, er
hún átti, hið biturlegasta vopn, og gekk að sjó út. Náði hún Atla
í fjörunni og sótti þegar að honum af mikilli grimmd. Atli hafði
spjót eitt í hendi, óvalið. Þorbjörg hjó sundur spjótskaftið við
hönd honum og særði hann allstóru sári, svo að höndin ónýttist.
Atli sá þá sitt óvænna. Sneri hann þá undan upp á bakkann vest-
anvert og hún á eftir. Renna þau sem mest út bakkana alllangt,
þar til er bakkarnir lækka mjög. Er þar sker eitt, sem liggur fyrir
landi, skammt frá fjöru. Þar hljóp Atli ofan og óð þegar út í sker-
ið, og var hann þá móður mjög, enda mæddi hann blóðrás. Þor-
björg sótti fast á eftir og lauk svo þeirra fundi, að hún vó hann
þar í skerinu.
Lækur lítill rennur fram af bakkanum sunnan við Atlasker.
Þangað sneri Þorbjörg eftir vígið og þó blóðið af skálm sinni í
læknum. Var hún þá svo heiftþrungin, að hún mælti svo um, að
hvert það kvikindi skyldi dautt liggja, er drykki vatn úr læk þeim
neðan við bjargbrún, og heitir lækur þessi síðan Skálmarlækur.
Eftir þetta gekk Þorbjörg heim.
116