Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 113
ORNEFNI OG SAGNIR
stórt, sem hann lét húskarla sína róa á. Kvöld eitt, seint að vetri
til, kom skipið siglandi inn að Ketu, og ætlaði formaðurinn að
lenda í Ketunni eins og vant var. Þá var aftakabrim og Þorkell
bóndi þverbannaði honum að lenda um kvöldið. Um nóttina óx
veðrið, og morguninn eftir var skipið horfið og sást aldrei framar.
Og ekki spurðist neitt til skipsverja. Þótti því sýnt, að allt hefði
farizt. En eftir þetta þótti reimt við sjóinn og þó einkum hjá lend-
ingarstaðnum, og eru margar sagnir til um það. Hér skulu sagð-
ar tvær þær yngstu.
Rafn bóndi á Ketu rak fé sitt sem oftar eitt vetrarkvöld niður
í Ketuna til þarabeitar. Rétt ofan við kambinn stóð sjóbúð og
veik Rafn inn í búðardyrnar, meðan féð reif í sig þarann. Ætlaði
hann svo að reka það til húsa eftir stutta stund. Það var glaða
tunglsljós, og horfði Rafn niður í vörina. Þá sér hann stóran mann
koma neðan úr Ketunni, og á eftir honum ganga fimm menn.
Stefnir maðurinn, sem á undan var, að búðinni, en Rafn verður
hálfhræddur og hopar inn í búðina. Hina ber brátt að dyrunum,
oj stóri maðurinn gægist inn. Yarð nú Rafni ekki um sel og snerist
vonzkulega að þeim og hrópaði: „Hvern andskotann ætlið þið?"
Þá sneri maðurinn við og hinir á eftir og hurfu á svipstundu nið-
ur í lendinguna.
Þetta sagði Rafn sögumanni mínum, Sveini Magnússyni bónda
í Ketu, og Sveinn taldi Rafn alþekktan í sveit sinni fyrir gætni í
frásögnum sínum og trúverðugheit.
f annað sinn sáust menn þessir mjög greinilega, og þá birtust
þeir Sveini sjálfum. Sagði hann frá á þessa leið:
Ég var að gera að fiski uppi á Ketunni (þ.e. á öðrum klettin-
um). Allt í einu koma sex menn neðan Ketuna. Sá, sem fyrstur
fór, var afar stór og þrekinn maður. Þeir gengu að búðinni og
staðnæmdust augnablik við búðarstafinn. Svo sneru þeir til baka
cömu leið og hurfu.1 Nóttina eftir gerði ósjó mikinn. Tók þá
út fiskibát Sveins og sást ekkert eftir af honum síðan.
1 Sveinn bætti því við, að hann hefði ekki fundið til hræðslu. Og hon-
um fannst það bjánaleg tilgáta, að sér hefði missýnzt. Kunningjar Sveins
telja það einnig fráleitt að rengja frásögn hans.
111