Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 106
HREPPSTJÓRAR DEILA UM
BÓLU-EINAR
Einar Andrésson (1814—1891), kenndur við Bólu, var kunn-
ur maður á sinni ríð. Hann var vel hagmæltur og kallaður göidr-
ótmr, en stundaði aðeins hvítagaldur. Þess gætti þegar á barns-
árum hans, að hann hafði ófreskigáfur. Var reynt að ráða bót
á því með því að hella messuvini í augu honum, en kom fyrir
ckki, Eir.ar var rammskyggn eftir sem áður.
Einar var bráðskarpur til náms, og var í ráði, að hann færi
í skóla, en úr því varð ekki, því að hann þurfti að vinna for-
c'drum sínum, sem voru sárfátæk, enda voru börn þeirra sex-
tán að tölu.
Einar Andrésson bjó í Bólu í Blönduhlíð 1851—1864 cg
var jafnan kenndur við þá jörð. Þegar hann fluttist þaðan, var
bústofn hans „tvær kýr, eilefu hross, tuttugu sauðir og allmargar
ær" — og þrjár klvfjar af bókum.
Deilur þær, sem risu út af Einari, er hann átti heima í Sig-
riðarstaðakoti í Flókadal og hér eru að nokkru raktar, skýra
sig sjálfar. Hann flutti úr Fljómm vorið 1883 vestur í Húna-
vatnssýslu, bjó síðast á Þorbrandsstöðum í Langadal og lézt
þar 2. júní 1891. — Árið 1949 kom út kver með sýnishorni
af ljóðagerð Einars og æviþætti (Einar Andrésson í Bóiu, Menn
cg m.injar VI) og vísast til þess um frekari vitneskju.
Áður en vikið væri að málum Einars, þótti hlýða að birta
umburðarbréf til hreppstjóranna í Akrahreppi 1868. Það sýnir
ljóslega, hvernig háttað hefur til í sýslunni: Meðan hrepps-
yfirvöld deila um sveitfesti og nauðþurftir náungans, deyja
börn úr hungri. Sýslumaður verður því að brýna fyrir hrepp-
stjórum sínum að fylgjast betur með, hvort sveitungar þeirra
104