Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 43
1
SNJÓFLÓÐIB Á SVIÐNINGI
seinkað hafi för sinni, er kom suður fyrir Sleitustaði, að hvarvetna
urðu fyrir honum snjóflóðsspýtur og hröngl, en lítt varð sneitt hjá
torfærum í myrkrinu. Sennilegt telur hann, að komið hafi hann í
Sviðning kl. 11. Eru þá komnir þangað á undan honum nokkrir
menn úr innanverðri Hlíðinni, m. a. þeir Þúfnabræður Oskar,
Guðmundur og Halldór, einnig Ólafur Arngrímsson frá Miklabæ.
Eru þeir þá að moka snjó frá austurstafni baðstofu, þar yfir er þeir
hugðust finna Jónínu. Verkið sóttist seint. Snjóflóðið hafði nú
storknað og var orðið gjallhart. Skóflur unnu illa á breðanum,
þótt beitt væri alefli.
Þegar er snjóskriðan sundraði þaki og þiljum, hafði gaflþilið allt
fallið sem flekiyfir rúm þeirra Sölva og Jónínu. Reyndu þeir björg-
unarmenn að höggva þiljurnar með exi, en fengu ekki að gert, fyrr
en þeir gengu undir flekann allir í senn og sprengdu hann upp
með átaki. Var þá Jónína með fullu ráði, en grét og barmaði sér.
Sagði hún þegar, að barnið væri dáið. Hafði hún gefið því að
drekka um nóttina skömmu áður en snjóflóðið féll, og lagt það
síðan upp fyrir sig í rúmið, „sem aldrei skyldi”, eins og hún
komst sjálf að orði. En með því, að litla stúlkan lá nær stafnvegg,
kramdi þilið hana til óbóta þegar er því snaraði fram yfir rúmið.
Slitnaði þá af henni lífið á stuttri stundu. Hinsvegar lá flekinn
ekki svo þungt á Jónínu, að ylli alvarlegum meiðslum (þó var
fargið svo þungt, og þyngdist alltaf því meir sem lengur leið, að
hún bar þess menjar alla ævi). Og af því að höfðalag hennar var
við suðurvegginn, hafði orðið bil nokkurt, er ekki féll að, svo að
henni gafst þar andrúmsloft, sem entist henni, þótt að þrotum væri
komið.
Var nú Jónína borin í skálann til Sigurjónu mjög að þrotum
komin, sem vænta mátti, sökum loftleysis og kulda. Hafði snjór-
inn að vísu þiðnað, runnið ofan í sængurfötin, vætt þau og kælt.
Gat nú Jónína sagt frá atburðum þeim, sem orðið höfðu, á þessa
leið: Þegar snjóflóðinu snaraði yfir baðstofuna, var þeim Sölva
og Jónínu báðum ljóst, hvað gerzt hafði. Lagðist þungi flóðsins,
sem á stafnþilinu hvíldi, miklu meir á hann og svo mjög að hann
hlaut áverka á höfuð, sem einn hefði nægt til að valda honum ald-
41