Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 142
SKAGFIRBINGABÓK
sjálfur hafði Hjörleifur fyrir satt, að hann væri fæddur á Stóru-
Okrum. Það kynni að vera rétt, því faðir hans telst ekki fyrir
búi í Hringey fyrr en 1874, og þá er Hjörleifur tveggja vetra.
Þegar hann gat þess, að hann væri tvíburi, bætri hann við: „Ég
tórði og var fimm merkur, en hinn dó."
Sagt er, að Sigfús í Hringey, faðir Hjörleifs, væri snarlegur
maður og ekki ólaglegur í andliti, smttur vexti og allhnellinn.
Hann var refabani mikill og kallaður Tófu-Fúsi. Þótti hann vera
snillingur í því að narra dýrin í skotfæri, oft um langa leið, með
því að herma eftir hljóðum þeirra.
Frá því segir, að einu sinni væri næturgestur í Stokkhólma,
sem er litlu framar í Hólminum en Hringey. Gesmrinn brá sér
í erindagerðir út fyrir bæjardyr, þegar liðið var á kvöld. Heyrði
hann þá afar einkennileg hljóð úti í kyrrðinni, undrast þau og
spyr Pétur Andrésson, sem þá stóð fyrir búi í Stokkhólma, hvað
þetta geti verið. Pémr kannaðist við atarna og anzar mjög fast-
mæltur eins og hans var venja: „Það er hann Fúsi í Hring að reka
upp roff."
5.
Björn Stefánsson, sem bjó í Ketu í Hegranesi árin
1890—1915, átti að konu Helgu Bjarnadóttur. Hún var dóttur-
dóttir Bjarna Jónssonar skytm á Sjávarborg, Borgar-Bjarna, og
lézt liðlega fimmtug árið 1904.
Dag einn fékk Björn „memorandum" frá kaupmanni á Sauð-
árkróki um verzlunarskuld. Litlu síðar sá Helga, að kríur voru
að tíma sér æti í fjóshaugnum og víðar. Þá kvað hún:
Kríur mikið hafa að hugsa,
hornsíli og jötunuxa
sér þær tína sitt í nef.
En þó þær noti þessi gæði
og þar af sína unga fæði,
þá skrifar enginn skuldabréf.
140