Skagfirðingabók - 01.01.1973, Blaðsíða 42

SKAGFIR6INGABÓK
komið á þær stöðvar og kynnzt þeim hamförum, er slík náttúru-
fyrirbæri valda, að þeir glöggvi sig á því, hve björgunarstarf á
þessum slóðum hefur verið örðugt og seinunnið. Alls staðar ægði
saman í snjónum, hvar sem moka skyldi niður, torfi og timbri úr
þaki og þiljum. Veðurhæð og snjókoma seinkaði einnig verkinu.
Alltaf bætti á í skjólið jafnóðum og mokað var. Ætlaði Anton í
upphafi, þótt einn væri, að moka eftir öllu fólkinu, en komst fljótt
að raun um, aðþað var ókleift einum manni.
A bænum voru tvenn skíði. Höfðu þau verið reist upp við bæjar-
þil um kvöldið, en snjóflóðið sópað þeim burtu. En með því að
engum manni var fært að komast meir en lengd sína skíðalausum,
leitaði Anton þess ráðs að gera sér einskonar þrúgur. Komst hann
við það út í Smiðsgerði. Þar var vinnumaður, er Sölvi hét Jóns-
son (Þorsteinssonar). Fór hann þegar til næsta bæjar, að Sleitu-
stöðum, og tjáði, hversu komið var. Þar var þá vetrarmaður Guð-
mundur Bjarnason frá Þúfum. Hann brá við þegar og fór til Mikla-
bæjar. Þar bjó þá Halldór Þorleifsson. Var hann orðinn roskinn að
aldri og heilsuveill. Brá hann samt skjótt við, bað vinnumann
sinn, Ólaf Arngrímsson, að skunda sem hraðast að Sviðningi, en
sjálfur fór hann sem örboði um Hlíðina allt að Óslandi, kom á
hvern bæ og sagði hvað orðið var. Var þá hríðin enn svört og sást
ekki heldur vegna náttmyrkurs. Fóru menn frá hverjum bæ, þeir
er gangfærir voru. Urðu þeir furðulega hraðir í heimanbúnaði, svo
að þeir gættu ekki þess að taka með sér nesti, föt né vetti, annað
en það, sem þeir voru í og höfðu á höndum. Fóru nokkrir saman,
aðrir einir sér. Allir voru einarðir og ókvíðnir um að rata rétta
leið, þótt dimmt væri. Var haft eftir einum þeirra, Franz Þorsteins-
syni frá Marbæli, að hann tryði því ekki, að nokkur maður gæti
villzt, sem slíkra erinda færi, er þeir fóru þá.
Af því, er nú gerist, segir mér gleggst Franz Þc steinsson. Hann
man ekki glögglega, hvenær hann fór af stað frá Marbæli, senni-
lega þegar klukkan var nálægt 9 að kvöldi. Var þá veður lægjandi,
nálægt 4 vindstig af norðri, en gangfæri torsótt. Hvergi var hægt
að glöggva sig á kennimerkjum, því að allt var í kafi nema þar,
sem yddi á girðingarstaura upp úr fannbreiðunni. Segir hann, að
40