Tímarit Máls og menningar - 01.06.2014, Qupperneq 123

A ð é t a ó v i n s i n n
TMM 2014 · 2 123
hafði nefnt. Til að vera viss spurðum við hvort þetta væri vagninn til Elefsis
því við gátum ekki í fljótu bragði séð nafn bæjarins á vagninum. vagn-
stjórinn klóraði sér í höfðinu og kallað síðan til fleiri vagnstjóra til skrafs og
ráðagerða. Eftir dálitlar umræður sneru þeir sér að okkur og dembdu allir
í einu yfir okkur margs konar spurningum en þar sem ensku- og þýsku-
kunnátta vagnstjóranna var lítil og kunnátta okkar í nýgrísku engin gengu
samskiptin stirðlega. „Elefsis?“ spurðum við en hverju þeir svöruðu vissum
við ekki. Þá datt okkur í hug að segja „Dafni“ og viti menn, þá kviknaði
ljós. „Dafni, Elefsina,“ sögðu bílstjórarnir í einum kór og drógu okkur að
öðrum vagni með allt öðru númeri en stúlkan hafði nefnt. Ekki var þó við
hana að sakast því okkur var sagt síðar að stundum væru gerðar breytingar
á leiðakerfi og númerum grískra strætisvagna án nokkurrar augljósrar
ástæðu. vagninn var í þann mund að leggja af stað og vildum við kaupa
miða báðar leiðir en það var ekki hægt. Eftir að hafa lokið viðskiptunum
við vagnstjórann settumst við inn. Þar var fyrir slatti af Grikkjum, einn
var með stóran útflattan saltfisk og annar með hálflokaða tágakörfu sem í
voru nokkrar hænur. Strætisvagninn og hljóðkúturinn höfðu orðið viðskila
einhvern tíma fyrr á öldinni og gegnum gisnar gólffjalirnar stigu alls kyns
eiturgufur frá vélinni ásamt göturyki. Það væri vel hægt að ímynda sér að
í einmitt svona farartæki flytti Hermes sálir framliðinna að ánni Styx. En
á leiðarenda komumst við og bílstjórinn gaf til kynna með handapati að
vagninn færi á tveggja tíma fresti.
Rústir launhelganna blöstu við frá stoppistöðinni og hjá henni var vina-
legur veitingastaður. Rústirnar voru afgirtar og við hliðið stóð bárujárns-
skúr sem gegndi hlutverki miðasölu. Þar svaf safnvörðurinn svefni hinna
réttlátu og á fleti fyrir aftan hann kúrði sig bröndóttur fressköttur af stærri
gerðinni. við ræsktum okkur lítillega og vörðurinn hrökk upp. Kötturinn
opnaði annað augað og leit á okkur með augnaráði sem gaf til kynna að hann
hefði aldrei séð jafnómerkileg fyrirbæri. „Mikið að gera?“ spurði ég. „Allt
brjálað,“ sagði vörðurinn, „það komu tveir Ameríkanar í morgun og svo er
Breti þarna inni núna.“ Hann rukkaði okkur um nokkrar drökmur og við
gengum inn á rústasvæðið.
Ekki er ástæða til að lýsa rústum helgidómsins hér en launhelgarnar
höfðu verið upp á sitt besta á hellenískum og rómverskum tíma. Þá var í
tísku meðal fyrirmanna að taka vígslu og svo dæmi sé tekið voru flestir keis-
arar Rómaveldis innvígðir og innmúraðir í launhelgarnar. Það tók rúmlega
klukkustund að skoða rústirnar og safnið og að því búnu gengum við út.
vörðurinn og kötturinn sváfu en í ljós kom að Bretarnir voru tveir. við
fórum nú á veitingahúsið og fengum okkur hádegisverð enda klukkan að
verða tvö.
Það vakti strax athygli okkar að fyrir ofan barinn á veitingastaðnum
var portrett af Leonid Brésnjeff þáverandi leiðtoga Sovétríkjanna og upp-
lýsti vertinn okkur óumbeðið um að í Elefsis réði lögum og lofum hinn