Tímarit Máls og menningar - 01.06.2014, Síða 124

G u ð m u n d u r J . G u ð m u n d s s o n
124 TMM 2014 · 2
Moskvusinnaði Kommúnistaflokkur Grikklands KKE og hefði svo ævinlega
verið þegar Grikkir bjuggu við lýðræðisstjórn. „Þess vegna er bærinn svona
snyrtilegur,“ bætti hann við, „því öll félagsleg þjónusta er ávallt í lagi þar
sem grískir kommúnistar ráða ríkjum því þeir eru óspilltir, munur eða aðrir
stjórnmálamenn og flokkar.“ Seinna fréttum við reyndar að í ýmsum auð-
mannahverfum væru kommúnistar kosnir til trúnaðarstarfa í bæjarfélaginu
því auðmennirnir vildu að nærþjónustan væri í lagi þótt þeir stælu öllu
steini léttara annars staðar ef þeim gafst færi á. við lauslega athugun kom
reyndar í ljós að Elefsis er mjög snyrtilegur bær og hafði ekki það draslara
yfirbragð sem allt of oft vill einkenna gríska bæi. Hitt er svo annað mál
að við fréttum seinna að Elefsis og nágrenni væri eitt mengaðasta svæði
Grikklands vegna þungaiðnaðarins sem þar er staðsettur en það var ekki
Kommúnistaflokknum að kenna.
Skyndilega var flautað og þarna var strætisvagninn okkar kominn. við
borguðum reikninginn í skyndingu og stukkum upp í vagninn og gáfum í
skyn að við vildum fara til Dafni. Bílstjórinn klóraði sér dálítið í kollinum
en þar sem alkunna er að túristar eru brjálaðir gerði hann enga athugasemd.
Í vagninum voru nokkrir Grikkir. Einn þeirra var með poka af kartöflum
eða öðrum rótarávöxtum og aftast var maður með geit og gerði hún ýmsar
athugasemdir á leiðinni, ef til vill við aksturslag bílstjórans.
við stigum út við Dafni og gengum niður að klaustrinu. En nú kom babb
í bátinn. Kirkjan var lokuð því klaustrið hafði skemmst í jarðskjálfta nokkru
áður, viðgerð var ekki lokið og því var ekki búið að opna á ný. við stóðum
þarna eins og þvörur. Síðskeggjaður munkur kom út úr húsi skammt frá
og sendi okkur, trúvillingunum sem þarna stóðum, augnaráð sem dómari
við spænska rannsóknarréttinn hefði verið fullsæmdur af. við gengum
aftur upp á stoppistöð og þótti illt til þess að vita að þurfa að bíða þarna í
tvo klukkutíma eftir næsta vagni. En viti menn kom ekki blár strætisvagn
skröltandi út úr hitamóðunni og stoppaði. Þarna var greinilega biðstöð fyrir
fleiri vagna en þann frá Elefsis. „Aþena?“ spurðum við bílstjórann, grann-
vaxinn snaggaralegan náunga og hann kinkaði kolli. En nú fór í verra. við
áttum ekki nóg klink í strætó og bílstjórinn gat ekki skipt seðlinum sem
við vorum með. Nú voru góð ráð rándýr en bílstjórinn, sem líklega var
afkomandi hins ráðagóða Odysseifs, var fljótur að finna lausn. Hann benti
okkur á vörubíl sem stóð hinum megin við götuna, hlaðinn fagurgrænum
vatnsmelónum. Ég vippaði mér yfir götuna og festi kaup á vatnsmelónu fyrir
seðilinn. Melónubóndinn vissi nákvæmlega hvað hékk á spýtunni og dró
fram einhverja þá stærstu vatnsmelónu sem ég hef augum litið og neyddi mig
til að kaupa hana. Með flykkið í fanginu fór ég aftur inn í strætisvagninn og
nú áttum við nóg af klinki til að komast alla leið aftur til voulíakmeni þar
sem við bjuggum.
Ég gjóaði augunum kringum mig til að athuga hvort ég yrði mér nokkuð
til háborinnar skammar fyrir melónuburðinn en enginn virtist veita þessu