Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 13

HANS FALLADA
11
raun á þeirri konu, sem hann í
síðustu bók sinni hafði hyllt og
þakkað það, að nokkurn tíma
varð maður úr honum.
Ákæran gegn honum var aft-
urkölluð, en næstu mánuðina
var honum haldið á hæli til að
venja hann af áfengi og öðrum
eiturlyf jum. Svo kom hinn lang-
þráði ósigur 1945. Fylkingar
Rússa brutust inn að austan og
flæddu að lokurn einnig yfir
Mecklenburg. Þegar Rússar
höfðu rutt embættismönnum
nazista úr vegi, þurftu þeir
nýja í þeirra stað til að skatt-
pína hið sigraða land. Þeir
gerðu Hans Fallada, sem nazist-
ar höfðu lokað inni og yfirkom-
inn var af eiturlyfjanautn, að
borgarstjóra í smábænum Feld-
berg. Þá voru þau hjónin skilin
að lögum. Unga stúlkan frá
Berlín var hins vegar orðin frú
Fallada. Honum tókst að losa
sig við borgarstjóraembættið
og fluttist til Berlínar ásamt
hinni nýju konu sinni. Þar var
hann í hávegum hafður hjá hin-
um nýju útgáfufélögum komm-
únista. Þar skrifaði hann viða-
miklar bækur eins og Jeder
sterbt fúr sich álein, söguna
um Otto Quangel, fátækan
verkamann í Berlín, sem barð-
ist ásamt konu sinni gegn
Hitler. Þess á milli lagðist
hann í ákafa eiturlyfjaneyzlu
eða dvaldi á hressingar-
hælum. Síðast er hann sat í
fangelsi, hafði hann skrifað
skáldsöguna Der Trinker, átak-
anlega lýsingu á því, hvern-
ig menn verða ofdrykkjumenn
og hvernig það er að vera
lokaður inni án vonar um frelsi
að nýju. Sagt er, að hann hafi
látið eftir sig safn af meira eða
minna unnum handritum. Undir
andlátið sagði hann við vin sinn,
sem var einn af þeim fáu, er
héldu tryggð við hann og heim-
sóttu hann á hælið: „Bíddu
bara, þangað til ég hef náð mér
aftur, ég skal víst komast á
réttan kjöl einu sinni enn. Ég
hef stórar fyrirætlanir á prjón-
unum.“
Þetta lánaðist honum ekki.
Vandamál lífs síns leysti hann
aldrei. Kvöldið 5. febr. 1947 um
áttaleytið lá hann örendur í
rúmi sínu á sjúkrahúsinu. Eng-
inn hafði verið viðstaddur, er
hann gaf upp andann.
I. P. og S. J. þýddu.
Xvö sjónarmið.
1. eiginkona: „Ekkert finnst mér eins ánægjulegt og að sjá
manninn minn setjast í hægindastólinn sinn eftir kvöldmatinn
og kveikja sér í vindli. Það er eitthvað svo heimilislegt. Og auk
þess finnst mér ilmur af góðum vindli róa taugarnar."
2. eiginkona: „ÍÉg gef nú ekki svo mikið fyrir ilminn og taug-
arnar, en mér þykir samt gott þegar maðurinn minn kveikir
sér í vindli, þvi ef hann minnist á sparnað þá get ég bent
honum á hvar eigi að byrja.“ — Nebelspalter.