Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 68

66
ÚRVAL
að Hindenburghjónin fengju
ekki legstað á hemámssvæði
þess, undir neinum kringum-
stæðum. Hvorki Bretar né
Frakkar vissu á þeim tíma her-
námsins neitt um hvernig Þjóð-
verjar mundu bregðast við end-
urkomu hinna horfnu hernaðar-
jöfra.
Það voru nú f jórtán mánuðir
liðnir frá líkfundinum og amer-
íski herinn var engu nær mark-
inu að finna legstað handa þeim.
Hinir vonsviknu þremenningar
hófu þrákelknislega leit að ein-
hverjum stað, sem hefði ein-
hvemtíma haft einhver tengsl
við Hohenzollern-fjölskylduna.
Þeir komust á snoðir um Kron-
bergkastala, nálægt Frankfurt,
sem landgreifafrúin af Hesse
átti. En einmitt um sama leyti
uppgötvaði landgreifafrúin, að
henni höfðu horfið ættarskraut-
gripir, sem faldir höfðu verið
í vínkjallara hallarinnar og virt-
ir voru á upphæð er nálgast 50
milljónir íslenzkra króna. Mála-
reksturinn út af þessu ráni setti
Kronbergkastala á fremstu síðu
dagblaðanna og gerði „leyni-
lega“ eða ,,virðulega“ greftrun
óhugsandi þar.
I hreinustu örvæntingu fóru
þeir þremenningamir enn á stúf-
ana og hófu vandlega rannsókn
á öllum mótmælendakirkjum á
bandaríska hernámssvæðinu, er
nokkurntíma höfðu verið notað-
ar sem legstaður frægra manna.
Flestar þeirra höfðu þann al-
varlega galla, að þær vora ým-
ist mikið skemmdar eða í rúst-
um. Loksins fundu þeir þó, sér
til mikillar gleði, kirkju eina,
er hafði alla þá kosti, sem nauð-
synlegir voru. Það olli þeim
nokkurrar gremju, að kirkja
þessi var í Marburg sjálfri, að-
eins nokkur hundruð metra frá
stað þeim, er líkin höfðu legið
meðan hin langdregna leit þeirra
stóð. Bygging kirkju þessarar
hafði hafizt 1235 og hún hafði
verið notuð sem legstaður fyrir
prinsa landsins í margar aldir.
Kirkjan hafði ekki skemmzt svo
teljandi væri í stríðinu og stóð
á svo áberandi stað í stórborg-
inni, að lítil hætta virtist á, að
hún yrði notuð sem leynilegur
samkomustaður nazista.
Þeir þremenningarnir töldu
líklegt, að 700 ára gömul kirkja,
þótt stór væri, mundi vera þétt-
skipuð öllum tegundum göfugra
líka, í krókum og kimum, svo
þeir sátu löngum stundum með
sveitta skalla yfir greftrunar-
skýrslum og mældu út staði í
kirkjunni fyrri luktum dyrum.
Að lokum komu þeir sér niður
á tvo staði. Konungarnir áttu
að fá legstað í norðurálmunni,
en Hindenburg-hjónin undir
norðurturni kirkjunnar.
Þeim liðsforingjunum fannst
nú viðeigandi, að fá samþykki
lifandi ættingja hinna hágöfugu
líka. Ef til vill hefðu þeir samt
átt að vita, að hinir lifandi geta
verið jafnerfiðir viðfangs og hin-
ir dauðu.
Franska herstjórnin afsagði