Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 106

104
ÚRVAL
lögregluna á villigötur með því
að aka Fordbílnum til Wales.
En fyrst ókum við til London,
því að við ætluðum að reyna að
ná í frakkann, sem gat komið
öllu upp. Ég veit ekki hvernig
við komumst til borgarinnar, því
að við vorum ókunnugir á þess-
um slóðum. En loks vorum við
aftur staddir hjá Westminster
Abbey. Enginn maður sást á
bílastæðinu, en frakkinn, slitinn
og tættur, lá enn óhreyfður þar
sem þeir Alan og Gavin höfðu
skilið hann eftir.
Við Alan ókum til Reading og
vorum komnir þangað klukkan
tíu. Ég skildi við hann á braut-
artorginu, og þegar við höfðum
óskað hvor öðrum góðs gengis,
ók ég af stað til Wales.
Ég hafði búizt við því, að lög-
reglan myndi setja hvarf steins-
ins í samband við yfirheyrsluna
fyrir framan gistihúsið. En svo
flögraði það að mér, að það væri
ef til vill óþarflega mikil var-
kámi að vera að þessum blekk-
ingarakstri. Enginn af lögreglu-
bílunum, sem ég mætti, skipti
sér hið minnsta af mér. Ég á-
kvað því að snúa aftur til Read-
ing og hjálpa Alan og Gavin
við að sækja steininn. Það var
viturleg ákvörðun. Ef ég hefði
haldið áfram að telja lögregluna
jafngreinda og ég hélt að hún
væri, myndi ég hafa ekið alla
leið til Wales, og öll ábyrgðin
á flutningi steinsins hefði lent
á herðum Alans, því að Gavin
kom aldrei til Reading.
Ég hitti Alan þar, og hann
var feginn að hitta mig. Við bið-
um þarna báðir og athuguðum
hverja lest, sem kom frá Lon-
don. En ekki bólaði á Gavin og
við urðum æ vondaufari. Klukk-
an hálffimm gáfumst við upp
á biðinni og ókum af stað þang-
að sem við höfðum falið stein-
inni.
Á leiðinni staðnæmdumst við
hjá símaklefa og ég hringdi í
Neil. Hann réð sér ekki fyrir
fögnuði. „Vertu ekki með þetta
véfréttarhjal,11 sagði hann þegar
ég fór að nota dulmálið, sem
við höfðum komið okkur saman
um. „Ég tek áhættuna. Þú hefur
verið í útvarpinu og þú ert í
öllum blöðum. Vegunum yfir
landamærin hefur verið lokað í
fyrsta skipti í 400 ár, og allt
Skotland er í uppnámi. Það hafa
verið birtar tvær lýsingar af
þér; þær eru góðar, en ekki al-
fullkomnar. Hvernig liggur á
þér?“
„Ágætlega!“ sagði ég. Ég
hefði getað hlustað á hann alla
nóttina.
„Jæja, leggðu nú á,“ sagði
hann. „Og gæfan fylgi þér!“
Við settumst aftur upp í bíl-
inn og héldum áfram ferðinni.
Við höfðum áhyggjur af hvarfi
Gavins, sem okkur fannst óskilj-
anlegt. (Seinna kom í ljós, að í
veitingahúsi í London hafði Ga-
vin tekið eftir manni, sem horfði
grunsamlega mikið á hann. Þeg-
ar hann fór út úr veitingahús-
inu, veitti maðurinn honum eftir-