Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 43

GOÐ SAGA.
Smásaga
eftir Inger Hagerup.
JÁ, nú skaltu svei mér fá
að heyra góða sögu, Karen.
Skrifstofustjórinn sagði mér
hana á leiðinni heim. Ég hafði
ekki hugmynd um að hann væri
gæddur slíkri kímnigáfu —
hann er alltaf svo önuglyndur
á skrifstofunni. En það er gam-
an þegar maður fær tækifæri
til að skyggnast inn fyrir skel-
ina. Ég hló mig alveg mátt-
lausan. Sagan var meira að
segja um . . . bíddu við. Hvern-
ig byrjaði hún nú?“
„Mundirðu eftir að borga
sjúkrasamlagsgjaldið 1 dag?
Það er síðasti dagur á morg-
un.“
„Æ, hver skrambinn! Sjúkra-
samlagið! Þú gleymdir að taka
fram bókina í morgun.“
„Þú veizt víst að hún er í
efstu skúffunni í skrifborðinu.
Það hefði ekki átt að vera
neinn galdur fyrir þig að finna
hana.“
„Galdur, galdur. Ég skal
muna eftir þessu á morgun,
Karen. Drottinn minn, það er
vikufrestur enn. Það eru ekki
hundrað í hættunni.“
„Nei, ekki fyrir þig, það veit
ég. Það lendir alltaf á mér
þegar eitthvað fer aflaga. Ég
verð líklega að fara sjálf í
fyrramálið. Þá verður það að
minnsta kosti gert.“
„Æ, er það svona í dag.“
Þögn.
Berit glímir við súpuna.
Hún er tíu ára. Hún borðar
hægt, gætir þess að sötra ekki,
gerir sig litla og granna í
stólnum, kiprast í öxlunum. Af
reynslu veit hún, að maður á
ekki að láta fara of mikið fyrir
sér hér í heimi. Brún fiski-
súpa er versti matur sem hún
fær. En hún hefur uppgötvað
að hún er eitt af hinum leynd-
ardómsfullu tækjum móðurinn-
ar til að refsa þeim með, þeg-
ar eitthvert þeirra hefur gert
eitthvað rangt. Það er ekki til
neins að reyna að finna orsök-
ina. Súpunni verður hún að
kingja.
„Mamma, þarf ég endilega
að borða hana? Ég er svo
pakksaddur að — “
„Þú gerir svo vel og klár-
ar, Þór. Við höfum ekki efni
á að láta hollan og nærandi
mat eyðileggjast.“
Andvörp og stunur heyrast
frá Þór: „Ef hún hefði bara
ekki verið svona voðalega brún.
Það er næstum verst af öllu.“