Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 95

HVARF KRÝNINGARSTEINSINS
93
taka lokaákvörðun mína og ég
var ekki viss nema mér gæti
snúizt hugur, ef ég fengi ekki
að ráðast í fyrirtækið strax. „Ég
fer einn,“ sagði ég.
Þá var það eitt kvöld að ég
fór á háskóladansleik með Kay
Mathieson, ungri kennslukonu,
sem hafði sömu stjórnmálaskoð-
anir og ég. Kay er Hálending-
ur, lág vexti og dökkhærð. Ég
var í slæmu skapi og var að
velta því fyrir mér, hver af
kunningjum mínum myndi vilja
fórna jólaleyfinu og koma með
mér til London. Allt í einu varð
mér það ljóst. Kay var hug-
sjónamanneskja, sem myndi ekki
horfa í að færa fórnir fyrir mál-
efnið. Falleg kona er aldrei grun-
uð, og hugrökk kona myndi
vekja hrifningu í brjóstum
manna um allan heim.
Ég lét glasið mitt á borðið
og ávarpaði hana eftir tíu mín-
útna þögn: „Hvað ætlar þú að
gera um jólin, Kay?“
„Ég fer heim,“ sagði hún.
„Ég ætla að fara til London
til þess að sækja krýningarstein-
inn.“
Hún hló.
„Ég meina það,“ sagði ég, og
það var satt. „Viltu vera mér
til aðstoðar?"
„Nei,“ svaraði hún, en hún
meinti „já“. „Hvað get ég gert?“
Nú fór að komast skriður á
málið. Sem þriðja aðstoðarmann
okkar völdum við Gavin Vernon,
24 ára gamlan verkfræðistúdent,
sem hefur unun af áhættusöm-
um uppátækjum, eins og sönn-
um Skota sæmir. Hann er lágur
vexti, en sterkur vel. Hann átti
að verða aðalökumaður okkar,
og fyrsta verk hans var að leigja
bíl — 12 ára gamlan Ford.
Undirbúningnum var nú lok-
ið og við gátum farið að leggja
af stað. Við hittumst eins oft
og við höfðum tíma til og rýnd-
um í uppdrætti okkar og teikn-
ingar. Eg haf ði útvegað mér inn-
brotstæki, þar á meðal 24 þuml.
langt klauf járn, sem ég var af-
arhreykinn af. Ég kom klauf-
járninu, þjölum, vír, sög, skrúf-
lykli og öðrum verkfærum fyrir
hér og þar innan á mér.
Á síðustu stundu réðum við
fjórða manninn, Alan Stuart,
sem gat útvegað Angliabíl. Hann
var hár náungi, ljóshærður, með
hreinskilnislegan svip. Hann var
ekki nema tvítugur og virtist
yngri.
Loks, að kvöldi föstudagsins
22. desember, stigum við upp í
bílana og ókum frá Glasgow eft-
ir þjóðveginum til suðurs.
Síðdegis næsta dag komum við
til London, ókum framhjá bygg-
ingu Scotland Yard og þinghús-
inu og stefndum til Westminster
Abbey. Við athuguðum kirkj-
una öll í sameiningu.
Enda þótt við hefðum ekkert
sofið um nóttina, vorum við á-
kveðin í að ráðast í verkið um
kvöldið. Þegar við höfðum snætt
kvöldverð og haldið lokaráð-