Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 108

106
TJRVAL
fang. „Hvaðan komið þið ?“
spurðu þeir. „Frá London,“
svaraði Alan hiklaust.
„Hvert eruð þið að fara?“
„Heim,“ sagði hann blátt á-
fram.
„Hvað er að?“ spurði ég.
„Það er þessi krýningar-
steinn,“ sagði annar lögreglu-
þjónninn. „Þið hafið víst ekki
séð hann?“
Ég hefði getað hlegið að, hve
sþurningin var bjálfaleg. „Nei!“
sagði ég. ,,En ég hef heyrt um
málið. Það var sniðuglega af sér
vikið. Það hefði þurft að gera
þetta fyrir löngu.“
Lögregluþjónninn horfði
iuntalega á mig. „Við búum á
einni eyju og sumir eru þeirrar
skoðunar, að við ættum að vera
ein þjóð.“
„Getur verið,“ sagði ég. „En
Skotar eru á annarri skoðun, og
það eru þeir, sem hafa gert ykk-
ur þennan grikk í dag.“
Lögregluþjónninn rétti Alan
ökuskírteinið án þess að segja
orð og gaf okkur um leið merki
um að við mættum halda áfram.
Við fórum yfir landamærin
um klukkan tíu, og okkur létti
dásamlega. Okkur fannst jafn-
vel trén og runnamir vera vina-
legri, og við vissum, að ef mik-
ið lægi við, þyrftum við aðeins
að berja að dyrum á einhverju
húsinu, þá yrði okkur tekið opn-
um örmum.
Glasgow var eins og unaðsleg-
ur draumur. Ég hafði búizt við
því að verða að fara heim í ó-
vistlega herbergið mitt, þar sem
mín beið óuppbúið rúm. Þess-
vegna varð ég dauðfeginn, þegar
Alan bauð mér að gista hjá sér
um nóttina.
Við sátum fyrir framan snark-
andi arininn og sögðum allt af
létta af hinu ævintýralega ferða-
lagi okkar. Það var bjart í her-
berginu; eldurinn blossaði; f ólk-
ið umhverfis okkur var okkar
fólk. Við gátum tæpast trúað
því að þetta væri raunveruleiki.
Við fréttum okkur til mikillar
ánægju, að Kay hefði komið
þarna fyrir nokkrum klukku-
stundum á leið sinni heim til
sín. Og nú var okkur sagt frá
því, sem fyrir hana hafði borið.
Eftir að leiðir okkar Kay
skildu, stöðvaði hún bifreiðina
við annað umferðaljós, og þegar
hún ók aftur af stað, heyrði hún
mikinn skruðningfyrir aftan sig.
Hún fór að aðgæta, hvað um
væri að vera, og sá sér til skelf-
ingar, að sá hluti krýningar-
steinsins, sem hún átti að flytja,
lá á götunni svo sem tíu metra
fyrir aftan bílinn. í óðagotinu
hafði ég gleymt að læsa farang-
ursgeymslunni og hún haf ði opn-
azt. Kay er smávaxin stúlka, og
steinninn vó 90 pund. En hún
tók hann upp, burðaðist með
hann að bílnum og kom honum
aftur inn í farangursgeymsluna,
sem hún síðan læsti vandlega.
Kay skildi bílinn eftir hjá
kunningjum, sem hún átti í Bir-
mingham. Þá grunaði ekki neitt.