Úrval - 01.05.1953, Blaðsíða 109

HVARF KRÝNINGARSTEINSINS
107
Síðan hélt hún heim með lest.
(Hálfum mánuði seinna ók ég
þangað í Anglíabílnum og sótti
steininn. Ég vona að þetta enska
heiðursfólk hafi fyrirgefið okk-
ur hvernig við fórum á bak við
það.)
Þegar við Alan höfðum heyrt
sögu Kay, vorum við hinir á-
nægðustu. Matur var framreidd-
ur, en við vorum of þreyttir til
að geta borðað. Við höfðum líka
mikla þörf fyrir að fara í bað,
en treystum okkur ekki til þess
heldur. Stirðir og þreyttir klædd-
um við okkur úr fötunum og
lögðumst til svefns.
Nú urðum við framar öllu að
gæta þess, að haga okkur eins
og ekkert hefði komið fyrir, því
að ef til vill hefði verið tekið
eftir f jarveru okkar. Við ákváð-
um að breyta vörn í sókn, til
þess að við yrðum síður grun-
aðir. Við ætluðum að þvæla um
steininn fram og aftur, þangað
til allir yrðu leiðir á okkur. Við
ætluðum að grobba af því, að
við hefðum rænt honum, eða
hefðum verið reiðubúnir að gera
það, ef annar hefði ekki orðið
okkur hlutskarpari. Við ætluð-
um að tala eins og æstustu þjóð-
ernissinnar. Það var það skyn-
samlegasta sem við gátum gert,
því að Glasgowlögreglan var of
vel viti borin til þess að taka
mark á æstum þjóðernissinnum.
Blekkingar okkar gáfu góða
raun. Það féll merkilega lítill
grunur á okkur. Þrem mánuð-
um seinna, þegar yfirmaður
Scotland Yard yfirheyrði okkur,
heyrði ég nærstaddan stúdent
segja: ,,Hvað er að heyra ? Eins
og Ian Hamilton hafi haft nokk-
ur afskipti af þessu krýningar-
steinsmáli! Vitleysa! Sá eini,
sem gæti látið sér til hugar koma
að gruna Ian Hamilton, er Ian
Hamilton sjálfur."
Eitt áttum við enn ógert. Eng-
inn vissi enn, hvort steininum
hafði verið rænt af stjórnleys-
ingjum, kommúnistum eða
rnönnum, sem söfnuðu forngrip-
um. Auk þess féll konunginum
hvarf steinsins þungt, og okk-
ur fannst það skylda okkar að
skýra málið. Við skrifuðum því
konunginum bréf, þar sem við
fullvissuðum hann um hollustu
okkar og skýrðum frá ástæðun-
um til þess að við námum stein-
inn á brott.
Miklar umræður urðu um það,
hvar þetta bréf skyldi sett í
póst. Eg vildi setja það í póst
í Edinborg, því að ég hélt, að
lögreglan myndi þá einbeita eft-
irgrennslan sinni þar. Hinir
vildu setja bréfið í póst í Glas-
gow. Þeir héldu því fram, að
lögreglan myndi álykta sem svo,
að við póstlegðum bréfið sem
lengst frá dvalarstað okkar.
Lögregluna myndi því síður
gruna, að við værum í Glasgow,
og öfugt. Það varð úr, að við
skildum bréfið eftir í skrifstofu
dagblaðs eins í Glasgow, og af-
leiðingin varð sú, að lögreglan
sneri sér aðallega að þeirri borg